Het is wat vroeg, maar toch…
De top 2000. Ik hou er niet echt van. Er staat wel wat goede
muziek in natuurlijk. Niet overdreven veel, maar vooruit. Daarbij komt dat het enkele
echt goede nummer dat er in staat gecanoniseerd wordt. Het staat in de Top
2000, dus is het echt goed. Zo staat al
sinds het beginjaar The House of the Rising Sun van The Animals in de lijst.
 |
| Bessie Smith |
Ik ben altijd een fan geweest van Eric Burdon in allerlei
combinaties, met de Animals, met War en met andere bands. Ook de reünie (The Original Animals,
Before we were so rudely interrupted) kon ik erg waarderen. Maar The
House of the Rising Sun? Nee. Ik kan er geen enkele versie meer van verdragen.
 |
| Billie Holiday |
Leuk aan de Top 2000 zijn de verhalen die Leo Blokhuis te
vertellen weet. Ik ken hem alleen uit de tv-versie. Kleine feitjes die te maken
hebben met een bepaald nummer. Onverwachte of zeldzame versies van het nummer.
Dat soort spul is om van te genieten.
 |
| Ruth Brown |
Een paar weken geleden was ik op die manier het een en ander aan het beluisteren. Het had, geloof ik, te maken met mijn blog over Cab Calloway. Daarbij kwam ik op de een of andere manier Billie Holiday tegen. Haar kende ik natuurlijk al lang, maar ik wilde wel weer eens iets van haar horen. Ik klikte op Strange Fruit en zag terwijl ik zat te genieten aan de rechterkant van het Youtube-scherm een titel die me intrigeerde: Bessie Smith, Billie Holiday & Ruth Brown. De eerste twee namen waren bekend (en geliefd) de derde naam was nieuw voor me. Ik besloot er dus op te klikken.
Wat ik zodoende opende was geen samenzang van de drie dames
(ik weet niet eens of dat fysiek mogelijk zou zijn geweest, gezien de geboorte-
en sterfdata van de drie). Het was ook geen tribute van de ene dame aan de
andere. Het was ook geen door een goedwillende amateur aan elkaar geplakte
compilatie van drie grote blueszangeressen.
Het was Sweet Baby J’ai. Het was een in negen minuten en
tweeënveertig seconden geperste samenvatting van vrouwen in de blues. Zwarte
vrouwen in de blues. Ik was verkocht. Daar wilde ik iets mee.
Maar een blog over Bessie Smith of Billy Holiday wilde ik
niet schrijven. Die dames en hun verhaal
zijn meer dan bekend. Van Ruth Brown verwachtte ik dat niet. Dus wilde ik
beginnen aan een blog over haar. Misschien komt dat er nog wel van. Tenslotte
bestaat er een link tussen haar en Blanche (de zus van Cab) Calloway. Ik hou
van dit soort verbanden.
Maar eerst wilde ik iets meer weten over Sweet Baby J’ai. Op youtube is niet echt veel te vinden,
hoewel ze toch al vijf cd’s heeft uitgebracht. (Ze is geboren in 1985.) Maar
wat er te vinden is, bevalt me goed. Ik beperk me hier tot haar Jazz-Workshop en een link
naar haar eigen site.
Maar deze mevrouw heeft niet alleen een stem en een presence,
ze heeft ook een boodschap. Die
boodschap bestaat voor een groot deel uit verwijzingen naar en ‘citaten’ van
sterke vrouwen uit -vooral- de
entertainment-industrie. Dat heeft niet alleen het bovenstaande filmpje over de
bluesgiganten opgeleverd (tot nu toe ruim 90.000 views), maar ook dit
filmpje van een site die ook verder het bekijken waard is.
Tot slot een vergelijkend warenonderzoek. Ain’t nobody’s business if I do.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten