29 jan 2013

Lynchmob: Bjorn is hier geweest met vrienden.



Eigenlijk bent u het gewoon schuld. U en die andere rechters. Dan wordt er iemand beroofd en dan komt die aso ervan af met twintig uurtjes schoffelen in het stadspark. Ik bedoel, daar ligt het toch aan. Als u gewoon goede straffen zou geven, dan zouden ze het wel leren, die bontkraagjes en dat ander tuig. Met zijn vijven tegen één! Ik bedoel, dat is toch verschrikkelijk laf. En dan heeft die jongen nog geluk gehad. Hij had ook dood kunnen zijn: tegen zijn hoofd getrapt. Terwijl hij op de grond lag! En als u niets doet, dan moeten de gewone, normale mensen wel iets doen.
Nee, dat facebook-account heb ik al eerder aangemaakt. Met een mailadres dat ik toen ook aanmaakte. Ik wilde wel eens mijn mening kunnen zeggen, mijn echte mening. Want als je hier, in dit kloteland zegt dat je het eigenlijk wel met Wilders eens bent of zo, dan valt iedereen over je heen. Dan word je uitgemaakt voor racist en zo. En dat ben ik niet, ik ben geen racist. Ik wijs alleen op de feiten. Kijk maar in de statistieken, dan zie je toch dat het vooral buitenlanders zijn die dat soort acties uitvoeren. En het enige wat de burgemeesters en zo dan doen is een kopje thee gaan drinken met die gasten.
Ja, oké, het waren niet alleen maar buitenlanders, geen echte buitenlanders tenminste. Een paar jongens hier uit de stad, een paar van net over de grens. Maar ja, ze werden wel meteen weer losgelaten. Toen wist ik al dat het niks zou worden. Taakstraf, schoffelen. Meer niet. Zoals gewoonlijk. Zoals altijd.
Waarom Bjorn? Dat weet ik niet. Gewoon, omdat ik een naam moest. En ik kende wel een Björn. Maar die puntjes heb ik maar weggehaald, want dat ziet er zo Duits uit, he. Dat wilde ik niet.  En zo, als Bjorn, ben ik wat gaan rondkijken op allerlei sites. En zo reageerde ik ook op van die forums. Op Powned.  Op Geenstijl. Op NuJij. Dat zijn wel de bekendste, geloof ik. Maar ook op Nedermeme dus, ja. Dat is wel een geinige site, met leuke foto’s. Daar heb ik die foto toen geplaatst, van die ene gast, van zijn Facebook. Die uit België, ja. Maar iemand anders heeft er het adres bij gezet hoor. Dat was ik niet. Een van mijn fb-vrienden, denk ik, ik weet niet welke.
Ik ben toen ook gaan kijken, op die plaats die hij aangaf. Op de hoek van die straat waar die gast woont. En daar waren meer mensen. Vooral van Nedermeme, denk ik. Maar dat weet ik niet zeker. Het idee was een paar ruiten in te gooien daar, bij die gast. Gewoon, dat hij wist dat we hem in de gaten hadden. Dat hij niet dacht, dat hij nu gewoon verder kon, omdat hij een kopje thee had gedronken met de burgemeester. 
Ik verwachtte eigenlijk dat er een man of tien, hooguit vijftien zouden zijn, maar het waren er wel honderd, of nog meer. Een paar dacht ik wel te herkennen. Vrienden van me op Facebook of zo. Die van Bjorn dan. Maar ik had nog nooit met hun gepraat. Die avond ook niet trouwens. Iemand riep: Kom we gaan de ruiten ingooien bij die klootzak. Toen hebben we in een klein parkje in de buurt wat stenen verzameld. Ik had er een stuk of tien in mijn jaszak, meer niet.
Ik heb ze niet eens allemaal gegooid. Hooguit vier, vijf. Toen er mensen door de kapot gegooide ramen naar binnen klommen, ben ik weggegaan. Daar wilde ik niets mee te maken hebben. Toen vond ik het wel vervelend dat ik net dat zinnetje op die lantaarnpaal had geschreven. Want ja, ik wilde natuurlijk niet dat het zo uit de klauwen zou lopen. Ik wilde hem alleen maar een beetje bang maken. Een waarschuwing geven. Ik vond dat hij moest weten dat we hem in de gaten hadden, meer niet.
Ik kon niet weten dat die anderen zoiets zouden doen. Ze gingen te ver, natuurlijk. Ze trapten hem ook tegen het hoofd. Maar dat had hij zelf ook gedaan. Alleen had die gast de pech, dat hij het niet overleefde. Maar dat wilde ik niet.
Weet u, het was allemaal niet gebeurd, als u hem niet naar huis had laten gaan.

16 jan 2013

L'homme dans la rue



Een jaar lang ongeveer hield ik een blog bij met de titel L’homme dans la rue. Het blog bestond uit steeds dezelfde foto van de omtrekken van een aantal mannenhoofden dat met onregelmatige maar trefzekere lijnen in witte verf op een Parijse trottoirband getekend was. Ik weet niet meer in welk straatje en de naam van de artiest heb ik nooit geweten.
L'homme dans la rue, Parijs, 2011
Als in een stripverhaal voorzag ik de hoofden van een tekstballon, waarin ik dan letterlijk teksten overnam van reageerders op de site NuJij.nl. Voor wie de site niet kent: NuJij.nl is de reactiepagina die hoort bij de nieuwssite Nu.nl. Op die site worden artikeltjes geplaatst die soms door de redactie zelf zijn gewrocht uit de berichten van persagentschappen, soms worden de artikeltjes (bewerkt) overgenomen van een andere site (een digikrant veelal). Maar ook lezers/gebruikers kunnen iets plaatsen of (met een korte inleiding) naar iets verwijzen. Op die artikeltjes kan dan op de site Nujij.nl worden gereageerd. En dat gebeurt dan ook. Een forum, dus.
Nu weet ik niet zeker of je een forum als Nujij tot de social media moet rekenen, maar vergelijkbaar is het er zeker mee. Ook hier kunnen mensen anoniem hun mening spuien. Er zit ook nog een soort redactie die reacties (achteraf) beoordeelt en indien gewenst verwijdert. Dat gebeurt met een wisselende voortvarendheid. Als de reacties op een bepaald artikel volgens de redactie de spuigaten uitlopen, sluit ze het ‘draadje’ tijdelijk of voorgoed.

Detail
De laatste tijd is er het een en ander te doen over het taalgebruik waarop men elkaar op social media bejegent. Een partijvoorzitter en een of andere dj hebben zich daarover uitgelaten. Ongetwijfeld zouden talloze min of meer bekende Nederlanders nog miljoenen duiten in het zakje kunnen doen.
In het blog L’homme dans la rue wilde ik de domheid en de onbeschoftheid van veel reageerders op NuJij aan de kaak stellen. Soms ook de onwetendheid, al vond ik dat eigenlijk geen goede actie van mezelf. Aan onwetendheid valt iets te doen, aan domheid niet. Domheid namelijk is de weigering verder te willen kijken.
Ik wilde niet zozeer de nadruk leggen op de inhoud van een bepaalde reactie. Het ging mij om de toonzetting. Het ging niet om de verkondigde mening, maar om de manier waarop die geuit werd. Maar natuurlijk liep dat wel eens dooreen.
De teksten nam ik steeds letterlijk over, compleet met speciale tekens en (soms ook speciale) spelling. In een niet gepubliceerd document bewaarde ik steeds de bron van mijn citaat. Ik noemde geen namen omdat het er niet om ging mensen voor schut te zetten, maar om een beeld te geven van de manier van ‘discussiëren’ die in Nederland (en elders) steeds gebruikelijker lijkt te worden: het veelal ongefundeerd, maar zo ongenuanceerd en bot mogelijk uitkramen van een mening. Een mening immers is vrij: ‘Ik mag zeggen wat ik wil en dus ook hoe ik het wil.’
In de periode van 4 februari tot 26 augustus 2012 heb ik 17 blogs gepubliceerd. Je kunt steeds vanaf het blog doorlinken naar het artikel op Nu.nl en naar de bijbehorende reactiepagina op Nujij.nl. Ik kreeg maar heel weinig lezers. En nog minder reacties. Deels omdat ik het blog alleen via mijn FB-pagina aankondigde. Maar dat was niet de reden ermee te stoppen. Dat was, dat ik er doodmoe van werd om steeds weer al die ongenuanceerde onzin door te moeten lezen en een keus te moeten maken wat nu de beste bagger was. Ik kreeg er een slecht humeur van.

Ik doe het dus niet meer. Ik kijk nog wel eens op NuJij, maar ik hoef nu alleen nog maar hoofdschuddend op het kruisje rechtsboven te klikken. En dat leeft een stuk prettiger.

Wie zich, ondanks deze uitgebreide waarschuwing, toch wil ergeren kan het blog hier bekijken.

15 jan 2013

Sad Songs: een lijstje



Als ik mensen vraag een lijstje met droevige muziekjes onder mijn Facebook-oproep te zetten, kan ik natuurlijk niet zelf achterblijven.  Ik zal er in dit blog per nummer iets bij schrijven, al zal dat niet altijd met het waarom van de keuze te maken hebben.  Opvallend is dat acht van de tien liedjes door vrouwen gezongen worden.  Nou ja, zo vreemd is dat nou ook weer niet, althans voor mij niet: ik kan het meestal beter vinden met vrouwen dan met mannen (en dan heb ik het niet over mijn seksuele voorkeur).
Ik heb mijn keuze gemaakt uit de popmuziek. Klassiek en jazz doen even niet mee.
Björk staat twee keer op de lijst en de van nummers die ik in mijn vorige blog noemde, heb ik er maar een opgenomen (Gloomy Sunday). Maar Björk is dan ook een fenomeen.
Dat andere fenomeen uit mijn muziekwereld, Dayna Kurtz, staat er helemaal niet op. Dat lijkt vreemd, maar misschien begrijp ik het toch wel. Deels heeft het ermee te maken dat de opgenomen muziek uit een soort oudheid komt, uit een verleden dat nu nog maar deels een rol speelt. En Dayna Kurtz is voor mij nog steeds erg actueel. Vooral nu ik net (vijf minuten geleden) tickets heb besteld. Verder is ze ‘mijn eigen ontdekking’ als je dat zo mag zeggen. Maar het belangrijkste is toch dat ik van haar muziek stil wordt. Doodstil.
De volgorde is trouwens willekeurig.

Edie Brickel is , heb ik ergens gelezen, getrouwd met paul Simon, maar toen ze haar eerste twee lp’s opnam, was ze dat nog niet.  Ik leerde haar kennen via ‘Circle’ dat ik eerst ook genomineerd had. Ik heb voor What would You Do gekozen omdat de vraag van de titel en de keuze die eraan vastzit in het refrein zo veel mooie verhalen kan opleveren.





Dit nummer staat er vooral bij omdat het te maken heeft met verlies, nou ja, afwezigheid, gemis in ieder geval. Mijn broer ging een jaar lang koloniaaltje-pesten in Suriname. Dat was heel nobel van hem, maar ik was hem wel kwijt al die tijd. Bij zijn terugkomst heb ik hem deze lp cadeau gedaan, omdat ze voor mij een houvast was tijdens zijn afwezigheid. Voordeel van die tijd was dan weer dat ik heb leren schrijven: ellenlange brieven.



My heart is so broken. De tekst zegt genoeg. Mooie gitaarpartijen en de onvolprezen stem van Björk. Heerlijke uithalen. 







Het mooiste stel ooit in de popmuziek. Fascination gaat over een preoccupatie met het verleden, met verleden liefdes. 

Stones-fans zullen het niet met me eens zijn, maar vaak zijn de covers van hun nummers beter dan de uitvoeringen van de heren zelf. Dat geldt zeker ook voor deze van Melanie. Maar zie ook verderop in deze lijst.

Een prachtig triest verhaal over een onmogelijk leven. En jawel, er bestaan foto’s van deze Edward. Op internet althans. 

Nina Hagen is vooral gek natuurlijk, maar haar eerste lp is een van de beste albums ooit. Der Spinner is daarop een vreselijk verhaal van een trieste tocht naar een zo mogelijk nog triester einde.  In dit geval had de ‘doelgroep’ beter dood kunnen zijn. Ich wusste nichts von deinen Ufern!!!

Zie mijn blog over dit nummer.

Van Marianne Faithfull had er ook meer mogen op staan. Bijvoorbeeld haar uitvoering van seven deadly sins (die sieben Todsünden van Brecht en Weill): Es ist richtig so, Anna, aber sooooo schwer. Nou ja, zij zingt het in het Engels.  Haar hele cd Twentieth Century Blues mag ook.

Dit is zo’n lied waarin het hele verhaal wordt samengevat. Van de (bijna) gelijknamige film in dit geval.  Van Minelli zelf vind ik (in de film) vooral de ogen leuk. I'm going like Elsie.

13 jan 2013

sad songs



Als je muziek zoekt voor een bepaalde gelegenheid, loop je het risico afgeleid te worden. Ik was op zoek naar muziek uit het jaar 1933. ‘Gloomy Sunday’ , althans de originele Hongaarse versie daarvan, kwam in dat jaar uit. Ik heb in 2011 een blog geschreven over deze Hungarian Suicide Song, waarin ik een beetje over de geschiedenis van het lied vertelde. Ik las mijn bronnen nog eens een beetje na en zag plotseling dat er een site bestond die een top 25 van droevige liedjes had gemaakt. Gloomy Sunday staat in die lijst op nummer 2. Natuurlijk was ik erg benieuwd naar nummer 1.
Het is een nummer en een band waarvan ik nog nooit gehoord had. En ik zou willen dat dat zo gebleven was. Helaas, ik zal verder moeten leven met de wetenschap dat deze muziek en deze tekst bestaan. Blij dat ik sterk ben, anders zou ik misschien nog dezelfde keus maken als de in dit gedrocht bezongen persoon. 
Dan maar verder kijken in de lijst, want ik hou eigenlijk best wel van (kwaliteits)traangetrek. Er staan vrij weinig echt bekende songs op. Mij bekende songs moet ik zeggen, want ik volg het allemaal niet meer zo erg.  Maar Eleanor Rigby (3) ken ik natuurlijk wel, en Hurt van Johnny Cash (4). Verder staan er nog The River (Bruce Springsteen, 25), Nothing Compares 2 U (Sinead O'Connor, 24), Space Oddity (David Bowie, 21), I’ve gotta get a Message to You (Bee Gees, 18) en Hallelujah (versie Jef Buckley, 7) op. Dat Back to Black van Amy Winehouse er ook bij staat (op 17), zal niemand verbazen die het nummer en de geschiedenis van de zangeres kent. Men zal zich hooguit afvragen waarom het nummer op een zo lage plaats staat, want in dit nummer komen kwaliteit van muziek, stem en tekst en de autobiografie erg dicht bij elkaar.
Back to Black blijft dan ook zeker op mijn persoonlijke droevigeliedjeslijstje staan.

Want dat ga ik dus proberen: mijn eigen lijstje maken. Maar om zoiets in elkaar te steken, moeten eerst eenduidige criteria worden vastgesteld.
Een criterium dat voor mij niet werkt, is de vraag of het lied depressieopwekkend is. Want dat zijn er te veel.
Zo woonde ik ooit (nu volgt een anekdote) naast een opvanghuis voor tienermoeders. Dat leek in eerste instantie een pre: jonge vrouwen die hadden bewezen toegankelijk te zijn!!! Maar het bleek een hel. Een van de bewoonsters namelijk was helemaal gek op het zomerhitje Comment ça va? van een Nederlands groepje waarvan ik de naam niet meer wil weten. Ze draaide dat nummer die zomer minstens tien keer per dag met open raam en overdreven volume.

De droevigheid van het vertelde verhaal is natuurlijk ook geen enkele garantie voor toegang tot een top tien in droevigheid. Ik bedoel maar: André Hazes werkt vooral op mijn lachspieren. Soms wordt die bagger ‘camp’ genoemd om het nog enigszins acceptabel te maken dat er naar geluisterd wordt.

Ook dat een lied feitelijk tranen opwekt, is geen argument. Ik huil met een zekere regelmaat als ik mooi-weemoedige of gewoon mooie muziek hoor. Daarbij denk ik dan bijvoorbeeld aan het ontstellend mooie My Head is my Only House van Captain Beefheart (en de net zo mooie versie daarvan van Everything but the Girl).

Een lied dat hoog op mijn persoonlijke lijstje zou kunnen komen te staan is 107 Steps van Björk. Het komt van de cd Selmasongs, de soundtrack van de  film Dancer in the Dark van Lars von Trier. Het lied beschrijft de wandeling van de hoofdpersoon (gespeeld door Björk) van de dodencel naar de galg. Dat is natuurlijk ook nogal van dik hout zaagt men planken, maar toen ik het lied voor het eerst hoorde, sloot het naar mijn gevoel naadloos aan op gebeurtenissen in mijn persoonlijke leven. De film en dus het ‘ware’ verhaal leerde ik pas later kennen. Daarbij moet ik dan wel ook nog vertellen dat de echte tranen meestal pas kwamen bij het volgende nummer, het slotnummer. Ook nu nog, jaren na al die gebeurtenissen, houd ik het niet droog bij New World.

Is zoiets een goed criterium? Waarschijnlijk niet, maar misschien is het wel het enige criterium waarmee te werken valt. En als dat zo is, kan alles in de top 10 van de droevigste muziek aller tijden komen te staan.
En dat is dan weer triest.