Richie Havens / Han Bennink

Richie Havens is dood. Ik vernam het vanmorgen vroeg via de facebook-pagina van Dayna Kurtz. Zij kende hem persoonlijk, ze stond een aantal keer in zijn voorprogramma en hij speelde mee op haar eerste cd Postcards from Downtown. Ze schreef een mooi stuk naar aanleiding van zijn overlijden, dat ik iedereen wil aanraden.
Op zijn eigen site staat het als volgt: Beloved folk icon Richie Havens died Monday morning in his home from a sudden heart attack. He was 72. Havens first became part of musical history during his impromptu opening performance at the 1969 Woodstock Festival. Best known for his distinctive intense, rhythmic guitar style and soulful covers of pop and folk songs, Havens toured and recorded music for over 40 years before retiring from the road 3 years ago. Beyond his music, those who have met Havens will remember his gentle and compassionate nature, his light humor and his powerful presence.
Ik kende zijn muziek eigenlijk nauwelijks. Natuurlijk had ik zijn Freedom (Motherless Child) vaak gehoord, een van de talloze nummers die hij speelde op Woodstock. Moest spelen, omdat de andere muzikanten het festivalterrein niet konden bereiken: ze zaten vast in de file. Drie uur lang duurde zijn optreden daar. Ongetwijfeld heb ik nog meer van hem gehoord, want door dat optreden werd hij meteen een icoon. Maar gevolgd heb ik hem niet. Jammer, want van meet af aan had ik iets van: Goeie vent, die Havens. Zo’n uitstraling had hij wel. Het feit dat hij, zoveel jaren later, op een cd van Dayna Kurtz meespeelde, bevestigde dat vermoeden en haar stuk over hem nog veel meer.

Zonde als je een geweldig muzikant niet volgt. Natuurlijk: er is nog zo veel andere muziek. Ook geweldig. Je kunt nu eenmaal niet alles volgen. Daarbij: je smaak wisselt nogal eens. Jazz, pop, folk, country, klassiek, er is zo verschrikkelijk veel.
Daarbij komt, dat je geld niet oneindig is, dus je kunt niet alles kopen wat je zou willen. Tegenwoordig is dat iets anders natuurlijk, je kunt zo ongeveer alles gratis downloaden. Maar dat vind ik toch wel eens een probleem. De muzikanten moeten ook iets verdienen, tenslotte. Natuurlijk, als ik iets van pakweg de Stones wil hebben, dan ga ik daar niet voor betalen. Het komt wel goed met hun oude dag (die natuurlijk al –laten we zeggen- tien jaar geleden begonnen is). Maar voor de mensen die niet bij de verschrikkelijk-populaire-muziek horen, is dat toch wat moeilijker. Niet iedereen die leuke muziek maakt, moet per se miljonair worden natuurlijk, als ze gewoon de muziek kunnen blijven maken die ze willen maken, is het wat mij betreft prima. Maar ze mogen ook wel eens iets extra’s.

Daarom was ik blij vanmiddag het bericht te horen dat Han Bennink een of andere prestigieuze Duitse prijs had gekregen. Han Bennink. Nog zo iemand die ik niet volg, maar die als grootheid in mijn achterhoofd zit. Vanmiddag zat hij bij Radio 1. ‘Een hele eer, meneer Bennink’ zei de presentatrice ‘maar dat is niet het belangrijkste, he?’ ‘Nee, dat is het geld. 15.000 Euro!’
Bennink heb ik een paar keer live gezien. Mijn favoriete optreden is lang geleden, toen Maastricht nog een jazzkelder had. Op de Ezelmarkt. Ik herinner me nog precies hoe blij en vrolijk ik daarvan werd (wat in die jazzkelder overigens niet door iedereen gewaardeerd werd: jazz is een serieuze zaak!). Na afloop van het concert werd er een lp van Billie Holiday gedraaid. ‘Ach ja, natuurlijk, Billie Holiday, dat was te verwachten,’ zei een mevrouw die wanhopig probeerde cool te blijven. Ik keek haar verbaasd aan. Billie Holiday werd afgedaan als mainstream. Ik was hier te gast bij hogeschooljazz. Maar dat lag, veronderstel ik, niet aan Han Bennink.

Hieronder: 

Han Bennink on Cheese Kit Diptych - Part 1/3

Deel 2
Deel 3