Als je
muziek zoekt voor een bepaalde gelegenheid, loop je het risico afgeleid te
worden. Ik was op zoek naar muziek uit het jaar 1933. ‘Gloomy Sunday’ , althans
de originele Hongaarse versie daarvan, kwam in dat jaar uit. Ik heb in 2011 een blog geschreven over deze Hungarian Suicide Song, waarin ik een beetje over de
geschiedenis van het lied vertelde. Ik las mijn bronnen nog eens een beetje na
en zag plotseling dat er een site bestond die een top 25 van droevige liedjes had gemaakt. Gloomy Sunday staat in
die lijst op nummer 2. Natuurlijk was ik erg benieuwd naar nummer 1.
Het is
een nummer en een band waarvan ik nog nooit gehoord had. En ik zou willen dat
dat zo gebleven was. Helaas, ik zal verder moeten leven met de wetenschap dat deze muziek en deze tekst bestaan. Blij dat ik sterk ben,
anders zou ik misschien nog dezelfde keus maken als de in dit gedrocht bezongen
persoon.
Dan maar
verder kijken in de lijst, want ik hou eigenlijk best wel van (kwaliteits)traangetrek.
Er staan vrij weinig echt bekende songs op. Mij bekende songs moet ik zeggen,
want ik volg het allemaal niet meer zo erg.
Maar Eleanor Rigby (3) ken ik
natuurlijk wel, en Hurt van Johnny
Cash (4). Verder staan er nog The River (Bruce Springsteen, 25), Nothing Compares 2 U (Sinead O'Connor, 24), Space Oddity (David Bowie, 21), I’ve
gotta get a Message to You (Bee Gees, 18) en Hallelujah (versie Jef Buckley, 7) op. Dat Back to Black van Amy Winehouse er ook bij staat (op 17), zal
niemand verbazen die het nummer en de geschiedenis van de zangeres kent. Men zal zich hooguit afvragen waarom het nummer
op een zo lage plaats staat, want in dit nummer komen kwaliteit van muziek, stem
en tekst en de autobiografie erg dicht bij elkaar.
Back to
Black blijft dan ook zeker op mijn persoonlijke droevigeliedjeslijstje staan.
Want dat
ga ik dus proberen: mijn eigen lijstje maken. Maar om zoiets in elkaar te
steken, moeten eerst eenduidige criteria worden vastgesteld.
Een
criterium dat voor mij niet werkt, is de vraag of het lied depressieopwekkend
is. Want dat zijn er te veel.
Zo
woonde ik ooit (nu volgt een anekdote) naast een opvanghuis voor tienermoeders.
Dat leek in eerste instantie een pre: jonge vrouwen die hadden bewezen
toegankelijk te zijn!!! Maar het bleek een hel. Een van de bewoonsters namelijk
was helemaal gek op het zomerhitje Comment
ça va? van een Nederlands groepje waarvan ik de naam niet meer wil weten.
Ze draaide dat nummer die zomer minstens tien keer per dag met open raam en
overdreven volume.
De
droevigheid van het vertelde verhaal is natuurlijk ook geen enkele garantie
voor toegang tot een top tien in droevigheid. Ik bedoel maar: André Hazes werkt
vooral op mijn lachspieren. Soms wordt die bagger ‘camp’
genoemd om het nog enigszins acceptabel te maken dat er naar geluisterd wordt.
Ook dat
een lied feitelijk tranen opwekt, is geen argument. Ik huil met een zekere
regelmaat als ik mooi-weemoedige of gewoon mooie muziek hoor. Daarbij denk ik
dan bijvoorbeeld aan het ontstellend mooie My
Head is my Only House van Captain Beefheart (en de net zo mooie versie
daarvan van Everything but the Girl).
Is
zoiets een goed criterium? Waarschijnlijk niet, maar misschien is het wel het
enige criterium waarmee te werken valt. En als dat zo is, kan alles in de top
10 van de droevigste muziek aller tijden komen te staan.
En dat
is dan weer triest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten