Toeval

Deel 1 van: De korte maar miraculeuze liefde van Nellie Waldfeucht en Karel Innemee

Iemand schreef iets op Facebook. Een hoofdletter gevolgd door een punt, een kleine letter tussen twee gedachtestreepjes en daarachter in hoofdletters: KILLS.

Iemand las dat en antwoordde met een vraagteken.

Die iemand kreeg als uitleg: Dat is een soort code, dat snap jij niet.

Alles is tog un code en daarachter die smiley met uitgestoken tong.

Dat was het. Vier regels, een paar namen, waarvan ik er eentje ken en een miniem fotootje. Tussen al het gedoe dat elke dag op mijn Facebook verschijnt. Vrienden, familie, leerlingen, vrienden van vrienden, vrienden van … Nou ja.

Ik ken de plaatser van ‘de code’, dus ik denk in bepaalde richtingen. Veel richtingen. Ik kan niet kiezen welke de meest waarschijnlijke is. Gelukkig. Ik begrijp de code niet en dat wil ik zo houden. Ik zou het vraagteken dus nooit geplaatst hebben.

Een code gebruik je als iets geheim moet blijven, behalve dan voor een of twee ingewijden, waarvan jij zelf er vaak een bent. Alleen zij mogen het begrijpen, nee, zij moeten het begrijpen. Want anders plaats je niets, natuurlijk. Soms namelijk is het niet genoeg als je de code, of liever, de betekenis daarvan in je hoofd hebt. Soms moet het gepubliceerd.

Zoals zo velen schreef ik vroeger wel in bomen. Soms waren het letters verbonden door een kruis of een hart. Dat was overzichtelijk. De meeste mensen die die vier letters zagen, wisten niet wie, maar wel wat er bedoeld werd. Maar als je het deed op boomstammen waar familie of vrienden of die ene wel eens langs konden komen, moest je voorzichtiger zijn. Je wilde wel je liefde van de daken schreeuwen, maar niet de naam van degene op wie die zich richtte.

Ik besloot dan haar naam in code te noteren. Ik gebruikte de gemakkelijkste code die er bestond: de volgende letters in het alfabet. Ik moest hetzelfde procedé dan natuurlijk ook gebruiken met mijn eigen initialen, want anders zou er gedacht worden dat ik verliefd was op iemand anders en dat zou voor onnodige verwikkelingen kunnen zorgen.  Ik sneed dus K. I. in de bast en daarna de code voor haar. Laten we zeggen, dat ze Marleen Verhoeven heette. Dan sneed ik als teken van mijn liefde K.I. x N.W.

Maar wie op die manier tekens in zich heeft, gelooft ook in tekens van buiten.

Op het feestje van mijn vriend M.D. kende ik veel van de aanwezigen niet. M. zat op een andere school en ik kende maar een van zijn klasgenoten. Hij wees een paar mensen aan en noemde hun namen, die ik natuurlijk meteen weer vergat. Behalve die ene: Nellie Waldfeucht.

“Hoe?” vroeg ik.

“Nellie Waldfeucht. Hoezo?”

“Nou ja.”

“Oké, zeg maar niks.”

“Als ze vraagt hoe ik heet, zeg dan: Karel Innemee.”

“Karel Innemee? Wie is dat?”

“Ik, dat ben ik. Zeg het nou maar gewoon.”

Op onze eerste afspraak maakten we een wandeling. Ik vroeg haar of ze in toeval geloofde.