Barbara Dane

Barbara Dane

In mijn vorige blog heb ik iets verteld over mijn kennismaking met de muziek van Barbara Dane via een simpele aflevering uit de misdaadserie The Hitchcock Hour. Na afloop van de film zocht ik meer muziek van en info over haar, en zo kwam ik natuurlijk ook op haar site terecht. En zo bij een boeiend artikel/interview in de Boston Globe van 3 juni 2012. Het interview vond plaats op de dag na het ‘feestje’ (in de vorm van een drie uur durend concert) dat georganiseerd was ter ere van haar 85^e verjaardag.

Haar muziek nam me al meteen voor haar in. Toen ik meer las over haar positie in het leven was ik verkocht. Deze vrouw verdient het in een collectieve herinnering te blijven bestaan. Ik wilde eerst schrijven: ze verdient een standbeeld. Maar het zou me niet verbazen als ze daar bezwaar tegen zou maken. Daarbij: haar muziek is haar standbeeld en makkelijker bereikbaar.

Het genoemde interview eindigt met een zin die haar volgens mij wel typeert:

“I think you can go down every block in every city and find someone with a good voice,” says Dane, who is finally working on her memoirs. “But it’s a question of knowing what to do about it, knowing what you want to sing for. I learned early on what I wanted to do with my voice — and I’ve done it.”

Barbara Dane in Ebony

Twee zaken waarin ze de ‘eerste’ was, typeren haar ook: ze was de eerste blanke vrouw waaraan een artikel gewijd werd in Ebony (November, 1959) en ze was in de zestiger jaren de eerste entertainer uit de USA die in Cuba optrad. In de jaren zeventig deed ze mee aan allerlei protesten tegen de oorlog in Vietnam. Ze werkte samen met Mikis Theodorakis. Kortom: ze is een vrouw wier stem op de goede plek zit: in haar hart.

Op haar site is nog een interview te vinden waarin allerlei info te vinden is over invloeden en mensen met wie ze heeft gewerkt. Dat ga ik hier niet herhalen. Uit dat interview haal ik alleen het volgende citaat:

‘All the great social movements of history have produced great songs, and I wish I could know them all. Sing every day, whether you think you do it well or not. Who cares? Do the best you can, but do it anyway.’

Ik bestelde uiteraard een van haar cd’s via haar site. Naderhand las ik, dat de rechten op haar songs bij allerlei platenmaatschappijen lagen, niet bij haar. Ze verkoopt ze gelukkig toch. Op diezelfde site vond ik haar verzoek te vertellen hoe ik daar terechtgekomen was. Ik beschreef het verhaal van The Hitchcock Hour. Een paar uur later kreeg ik een mailtje. De inhoud was ongeveer als volgt: Ja sorry hoor, ik lig momenteel in het ziekenhuis, dus het kan even duren voor ik je de cd kan opsturen. Daarbij: de cd die je bestelde, heb ik nu even niet, maar ik wil hem wel voor je branden en meesturen met een andere (zonder extra kosten). Stuur je me even de titel van die andere?

I'm on my Way

Dat was al heel leuk, natuurlijk. Verderop in de mail schreef ze:

‘I am always thrilled to know that my music has reached someone, especially over all this time and distance. I am now 85 years old and don't look much like the girl on Hitchcock show, but I still sing "I'm on my way" with conviction… You realize of course that I am singing about a movement, not ME?’

En ze eindigt haar mail met:

Glad to meet you, friend.

Sincerely,

Barbara 

Ik denk, dat ik niet hoef uit te leggen, dat zo’n mail me gelukkig maakt.