Edgar Broughton Band

Veel is vaag uit die tijd, ik zei het al eerder (zie Hope for Happiness). Ik weet dat ik hen twee keer gezien en gehoord heb: The Edgar Broughton Band. De eerste keer was op Jazz Bilzen, het fameuze jaarlijkse (1965-1981) jazz en pop-evenement in het Belgisch-Limburgse plaatsje op zo’n 15 km van Maastricht, dat ik – ik moet het tot mijn schande bekennen - maar een keer heb bezocht. Optredende artiesten waren in de vroege jaren o.a. Charley Mingus, Toots Thielemans, Memphis Slim, Sonny Terry en Keith Jarrett en later, toen het meer een rockfestival werd: Van Morrison, Deep Purple, Lou Reed, Elvis Costello en The Police.

Edgar Broughton

Aan de keer dat ik ging (dat we gingen) heb ik eigenlijk maar twee herinneringen. De eerste is de chauffeur van de Belgische lijnbus die ons op station Maastricht enigszins verbaasd zag instappen. We vroegen om kaartjes naar ‘Bielzen’ zoals wij het toen uitspraken. Hij keek ons licht verbaasd aan. ‘Gaat ge naar de Jas?’ vroeg hij. We keken elkaar aan. ‘Naar het festival?’ Ja, dat was het.  We waren met zijn vieren: J., L., N. en ik en we waren nogal bleu. Maastricht was al een hele onderneming vanuit Heerlen vonden wij, en om vandaar dan nog verder te gaan naar het onbekende België…

De andere herinnering is die aan het optreden van de Edgar Broughton Band. Daarvoor waren we gekomen tenslotte. Welke andere artiesten er waren dat jaar weet ik niet. Welk jaar het was, weet ik niet meer. Ergens tussen 1971 en 1974. Misschien heb ik wel allerlei grootheden gezien en gehoord, zonder dat ik dat nog weet.  Maar dat is misschien niet zo vreemd. Ik ben ook op een aantal Pinkpops geweest (in Geleen) en het enige dat ik me daarvan nog enigszins herinner is een optreden van Rory Callagher. 

Laat ik dus hier maar een wijze raad inbouwen voor jongere generaties: Stoned zijn is leuk, zolang je het bent, daarna weet je alleen nog maar dát het leuk was, nauwelijks nog waarom. Later heb je er dus niets meer aan. 

Cover Edgar Broughton Band (3e)

Maar goed, Edgar Broughton herinner ik me nog wel. Niet de nummers die ze speelden, op één na, maar hun aanwezigheid. Ze waren erg aanwezig. Vooral nadat de burgemeester van Bilzen had besloten dat het genoeg was geweest en dat de inwoners van het stadje niet langer geplaagd mochten worden met de verschrikkelijke muziek die ze die avond gratis hadden moeten aanhoren. ‘The mayor has pulled the plug!’ riep Edgar Broughton en ik zag het de burgemeester letterlijk doen: een kalende man met een colbertje over zijn pyjamajas die hard aan een grote zwarte stekker trok. Gelukkig weerhield dat de band niet om hun tijd onversterkt helemaal vol te spelen. Wat mij betreft werden toen de unplugged-sessies geboren die later op MTV een hoge vlucht namen. 

Het nummer dat ik me nog herinner heet Poppy en staat op hun derde lp. Het staat op Youtube, maar ik plaats het hier niet, want het is niet hun beste. De band heeft veel mooiere nummers gemaakt. Ter introductie (want erg bekend was de EBB niet) plaats ik hier een nummer van elk van de vier lp’s die ik ken. 

American Boy Soldier (Wasa Wasa, 1969)

There’s no Vibrations but wait (Sing Brother Sing, 1970)

Evening over Rooftops (Edgar Broughton band, 1971)

Totin' my Guitar (Inside Out, 1972)