6 okt 2012

Het eind der tijden (voorlopige versie)



Dit stuk[i] is vooral bedoeld voor de talloze mensen die geloven in de voorspelling dat 2012 het laatste jaar zou zijn in het bestaan van de wereld. Intussen hebben de Maya’s weliswaar zelfs bij de donkerstgestemde pubers een deel van hun geloofwaardigheid verloren, omdat er te weinig tekenen zijn om het einde voor 1 Januari 2013 nog geloofwaardig te laten zijn, maar er waart in de wereld een geloof aan de eindtijd.
Misschien hebben ze eigenlijk wel gelijk gehad, de Maya’s, maar lag de fout in de interpretatie. Want laten we dat voorop stellen: de voorspellingen kloppen meestal wel, de tellingen niet.
Na 2012 komt dus gewoon 2013. Dat zal dan (weer) een teleurstelling zijn voor hen die het einde vol ongeduld afwachten.  Dat is vervelend voor die mensen, maar ik heb nooit de mogelijkheid of de neiging gehad het bijbehorende verdriet te verminderen. Deels omdat ik gewoonweg nog niet geboren was, deels omdat ikzelf nog niet op de hoogte was van de ware datum, maar vooral -laat ik eerlijk zijn – omdat het leed van anderen me niet boeide. 

In alle drie de argumenten is intussen het een en ander veranderd: Ik leef, ik weet en ik wil adviseren. Nu we weer eens op een Great Disapointment[ii] afstomen, voel ik me genoodzaakt om de definitieve datum van het einde van de wereld bekend te maken. Eigenlijk had ik daarmee willen wachten tot na mijn dood. Maar er zijn verschillende ontwikkelingen die het noodzakelijk maken het nu te doen.
William Miller
De eerste van die ontwikkelingen is een oude: het Millerisme[iii] dat in het jaar 1844 van onze jaartelling een roemloze (en soms letterlijke) dood stierf op een paar soms best grote, maar eigenlijk nogal onbetekenende adventistische bewegingen als de Zevendedagsadventisten na. Ook Jehova’s Getuigen horen (via een omweggetje) bij deze groep. Als u dus weer eens uit bed gebeld wordt en in uw pyjama twee in regenjassen gehulde mannen te woord moet staan die u het licht willen brengen, bedenk dan (en vertel het hen ook) dat hun basis weliswaar goed is, maar dat de telling niet klopt. 

Millers berekening
Vertel over William Miller die zich terecht baseerde op Daniel 8:14[iv] en uitgaande van het jaar 457 v.C. uitkwam op 22 oktober 1848 voor het einde van de wereld. Vertel hen, dat zijn telling de goede was, maar dat zijn premissen niet klopten. Hij hield namelijk geen rekening met Heribert  Illig[v]. Hoe kon hij ook. Illig publiceerde zijn theorie over de tijd pas in 1990.
Heribert Illig
Heel in het kort komt die theorie neer op: we leven niet in het jaar 2012 maar in het jaar 1715. Voor de bewijsvoering verwijs ik naar Illigs publicaties. Hier een Youtube-interview waarin hij het een en ander uitlegt.
Als we nu de beide ‘theorieën’ met elkaar vergelijken dan is al snel duidelijk waar we uitkomen.  Volgens Miller eindigt de wereld in 1848. Volgens Illig lopen we 297 jaar voor op onze daadwerkelijke jaartelling. Dat betekent dus dat het einde vaststaat op 22 Oktober  2141 (volgens de huidige telling).
Van de ene kant is dat natuurlijk een geruststelling. Voorlopig zijn we er nog. Maar voor wie verlangt naar het einde, naar de dood, naar de wraak op het leven, duurt het natuurlijk nog erg lang. Niemand die nu leeft, zal het nog meemaken.
Maar we zijn wel begonnen aan de eindtijd. Zeker als we kijken naar de ontwikkelingen in de medische wereld en de stijging van de gemiddelde leeftijd van de Europese mens. Wie nu geboren wordt en over (laten we zeggen) 30 jaar zijn eerste kind krijgt, weet nagenoeg zeker dat dat kind het einde der tijden zal meemaken.
De vraag wordt dan natuurlijk of je als liefhebbende ouder wil, dat je kind dat meemaakt. Heb je genoeg vertrouwen in je opvoedende kwaliteiten om er zeker van te zijn dat je zoon of dochter zich voldoende aan de dan geldende regels kan houden om het eind der tijden op een enigszins acceptabele manier te doorstaan.
Wij – als overledenen – hebben dat probleem niet. Wij hebben een ander probleem: accepteert de opperste autoriteit ons, ondanks ons verouderd normen-en-waardensysteem. Maar daarover kunnen we pas definitief iets zeggen als het eenmaal zover is. We kunnen alleen maar hopen. 

Waar het dus op neer komt, is dat iedereen die zonder morele balans door het leven gaat er goed aan doet te overwegen of hij of zij al dan niet kinderen wil. Alleen wie zeker weet dat zijn kinderen (en kindskinderen) het rechte pad zullen volgen, zou tot vermenigvuldiging moeten overgaan.
Ik realiseer me uiteraard heel goed dat, als iedereen deze raad ter harte neemt, de kans erg groot is dat de mensheid uitgestorven is, nog voordat de wereld in zijn geheel ten ondergaat.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten