Diploma-uitreiking

Een school is een organisatie. Waar iets georganiseerd wordt, gaat iets fout. Dat hoort zo. 

Een diploma-uitreiking is ook veel georganiseer, dus zijn er veel kansen om fouten te maken. Dat gebeurde dit jaar eigenlijk nauwelijks. Voor de organisatoren is dat prettig. Voor de toeschouwers minder. Want waar alles gladjes verloopt, slaat de saaiheid al snel toe.

Gelukkig was er Andy. Zijn achternaam begint ergens achter in het alfabet dus erg misgaan kon het niet meer. De geslaagden werden in groepjes van vier naar voren geroepen om hun diploma’s en de felicitaties plus een paar goodies van directie en mentoren, van oudervereniging en weet ik wat nog meer in ontvangst te nemen. De sfeer was gemoedelijk en alles liep naar wens.

De ceremoniemeester, een zeer gedreven en gewaardeerde collega, riep de vier namen om:  R., Andy, V. en Y. Alfabetisch klopte het dus. R. wilde het podium betreden, maar achter hem riep Andy, dat hij iets wilde zeggen. De ceremoniemeester twijfelde even, maar besloot toch het programmaboekje te buiten te gaan. Dit was Niekée tenslotte, een school waar het eigen initiatief van de leerlingen hoog in het vaandel stond. Hij nodigde Andy uit op het toneel.

Andy nam de microfoon over en buiten enkele lichte trillingen in zijn stem deed hij het voortreffelijk. Hij hield een speech die klonk als een klok. Onderwerp was  Wim, een van de conciërges. 

“Eigenlijk,’ zei Andy, ‘heb ik mijn diploma maar aan een man te danken. Dat is

die man die steeds aan de achterkant van de school een sigaret stond te roken, maar die even later – aan de voorkant – kwam zeggen dat roken absoluut verboden was op het schoolterrein.’

Maar met die vermaning gingen ook steeds gesprekken gepaard. Hele filosofieën werden uitgewisseld. Daarvoor wilde Andy Wim bedanken. Hij deed dat door middel van een pakje shag. 

Na zijn toespraak, nog vol van adrenaline, nam Andy de hand van de directeur en het diploma in ontvangst. Hij liep naar de lessenaar die voor de gelegenheid op het podium was gezet, pakte de pen en zette een –waarschijnlijk ferme – handtekening onder het diploma. Zijn diploma.

Of nee, toch niet. ‘Stop!’ riep de ceremoniemeester. Andy’s impromptu had hem enigszins van de wijs gebracht. Maar het alfabet was onverbiddelijk. De directeur, die zijn stapel uit te delen diploma’s gewoon top-down benaderde had Andy het voor de hand liggende diploma gegeven. Maar dat was niet het goede. Het was het diploma van R., wiens tweede letter van de achternaam een –a- was. Die van Andy een –ij-.

Andy had zijn handtekening gezet onder het diploma van R. Ook een welverdiend diploma, trouwens. Aardig detail is dat Andy autoch- en R. allochtoon is. Mooie verbroedering. Voor de show en de foto zette R. zijn handtekening door die van Andy. Andy tekende zijn eigen diploma.

Uiteraard is alles goed gekomen. De vice-examensecretaris  zorgde snel voor een nieuw exemplaar van R.’s diploma. Daarop heeft hij – waarschijnlijk zonder verdere getuigen – zijn handtekening nog eens gezet.

De ceremoniemeester voelde zich na afloop enigszins bezwaard. Dit had niet mogen gebeuren. De directeur waarschijnlijk ook. Andy niet. Die had waarschijnlijk iets te veel gedronken en was niet bereikbaar voor commentaar.

Zoals gebruikelijk had de leerling gelijk.

En wij – de toeschouwers – hebben genoten.