Luna Lee en de gayageum

Net bij DWDD University de eerste google-zoekmachine gezien: een aantal

Luna Lee

discdrives in een Legobehuizing. Mooi. Mooi. Het leek wel een les over de oude Romeinen, nee de Grieken. Nee, het gaat in feite nog verder terug. Het heeft iets Minoïsch. Het lijkt bekend, we herkennen veel, maar het blijft tegelijkertijd onbegrijpelijk. Dat is vreemd voor een tijd, voor een ontwikkeling die de meesten van ons min of meer bewust hebben meegemaakt. Ik bedoel maar: de oude Macintosh Classic die er te zien was, heb ik thuis ook nog in een kast staan. Nog wat eerder heb ik nog wat zitten programmeren in basic, met een toetsenbord, een tv en een klein magisch doosje. Mijn programmaatjes werden opgenomen op een cassette, een woord dat je ook al bijna moet gaan uitleggen. Nostalgie naar een tijd waarin ik eigenlijk al niet meer jong was.

Gayageum

Een ander, maar toch vergelijkbaar gevoel kreeg ik, toen ik gisteren via Youtube zat te kijken naar een paar afleveringen van QI, de onvolprezen quizachtige show van Stephen Fry en Alan Davis. In de keuzelijst aan de rechterkant van het scherm stond plotseling een link naar iets, waarvan ik niet wist waarom Youtube het voorstelde: Voodoo Chile. Na wat gepieker ontdekte ik de bron: een leerling wilde eergisteren via mijn laptop en mijn grote HD-smartboard aan het einde van de les even laten zien en horen van welke muziek hij altijd vrolijk werd: Jimi Hendrix’ Crosstown Traffic. Guy is zelf een begaafd gitarist (ik zal ook iets van hem op dit blog zetten) en ik ken en deel zijn deels outofdate smaak.

Daar kwam Voodoo Chile dus vandaan. Maar het is geen versie van grootmeester Hendrix zelf. Het is een versie van een of ander Koreaans meisje op een of ander mij onbekend Koreaans instrument. Het was Luna Lee op de gayageum en het was fantastisch.

Op zo’n moment ben ik blij dat Google, Youtube en Facebook en meer van dat soort grootheden mijn surfgedrag onthouden. Alleen op zo’n moment, zeg ik er voor de zekerheid maar bij, want dat ik incontinentieluierreclames krijg aangeboden op het moment dat ik mijn leeftijd ergens prijsgeef, gaat me echt te ver. Dat kan ik tenslotte zelf bedenken.

Dit meisje, dit instrument en deze versie van Voodoo Chile kon ik niet zelf bedenken.

En daarna ga ik dan verder zoeken. Dan wil ik natuurlijk ook klassieke (?) gayageum-muziek horen. En daar zitten dan ook weer juweeltjes tussen. Zoals dit:

Maar eigenlijk ben ik geen wereldmuziekmens. Natuurlijk luisterde ik ooit naar de Missa Luba, naar Ravi Shankar en naar Ladysmith Black Mambazo, en geloof me, ik heb ervan genoten. Maar uiteindelijk kom ik steeds weer terug bij de westerse muziek. Maar die westerse muziek is wel nog steeds de wereld aan het kolonialiseren. Ho, ho, dat vind ik niet zo erg zolang het Voodoo Chile is of een ander nummer dat de toets van mijn kritiek kan doorstaan, maar meestal is het natuurlijk net de bagger die –op onnatuurlijke wijze- doorsijpelt naar exotische oorden.

Maar soms druppelt iets terug. Een meisje. Een gayageum. Dan ben ik gelukkig.

En gelukkig zijn, dat vind ik leuk.




Als toegift Guy Smeets met Red House: