Lekker goedkoop

Laat ik maar beginnen met een aantal redenen waarom ik het onderstaande eigenlijk niet zou moeten schrijven.

-De eerste en belangrijkste reden is: ik ga toch niet kijken, dus wat zou het.

-Het origineel – Othello - heb ik nooit gezien, niet als toneelstuk, niet als film. Ik heb het zelfs niet uitgelezen in mijn verzamelde werken van Shakespeare.  Ik moest Wikipedia erop naslaan om de inhoud te achterhalen.

-Ik ga vrijwel nooit naar toneel en zeker nooit naar musicals. Ook op tv, voor zover ik daar al naar kijk, zie ik dat soort spul niet.

-Het item in het radioprogramma Opium van vandaag (6-4-2013) duurde in zijn geheel waarschijnlijk iets van vijf minuten. Ik schakelde het na pakweg twee minuten uit: ergernis.

De enige musical die ik ook heb uitgezeten was Jesus Christ Superstar, uitgevoerd door een Duits gezelschap (en in vertaling, als ik het me goed herinner) in de Heerlense Stadsschouwburg in 1972 of zo. Dat vond ik een ramp. Niet omdat de uitvoering zo slecht was, daar had ik toen nog minder dan nu kijk op. Ook niet omdat het in het Duits was, want ik realiseerde me dat de Engelse versie in feite ook nagesynchroniseerd was.  Maar ik vond de muziek niks, en het verhaal kende ik ook al.

In diezelfde tijd zag ik ook Cabaret, als een soort verfilming van de musical, en Lady Sings the Blues als muziekfilm. Onuitwisbare indrukken, beelden en muziekgenres die me tot dan toe vrijwel onbekend waren. Nog steeds, ik schreef het geloof ik al eens eerder, springen de tranen in mijn ogen bij het finalenummer van Cabaret: Life is a Cabaret.

Maar goed, ik zat dus in de auto en luisterde naar Opium. Dat doe ik wel vaker en vooral graag, want er komen regelmatig boeiende onderwerpen aan de orde. Misschien moet ik er nog bij vertellen dat het programma af en toe onderbroken werd door een qua daadwerkelijke tijd korte, maar in feite veel te lange update door Marcella Mesker over de Davis-Cup-wedstrijd van Nederland tegen Roemenië. (Ja hoor, ze hebben gewonnen.) Daardoor kwam ik al in een licht-geërgerde stemming. Ze moeten toch echt eens ophouden met dat achterlijke gedoe omtrent sport. Zend een wedstrijd (in welke sport dan ook) uit, integraal voor mijn part. Drie uur lang curling, mijn zegen heb je. Maar onderbreek geen ander (en dus interessanter) programma voor dat competitieve geneuzel.

Tom van 't Hek

Voordat er nu gedacht wordt dat ik een hekel heb aan alle sport, het volgende. Ik kijk graag naar een wielerwedstrijd en ik luister ’s morgens vroeg rond kwart voor acht graag naar Tom van 't Hek op Radio 1 met zijn kijk op de sport van de voorgaande dag. Dat laatste vind ik vooral leuk omdat het vaak een gesprekje is tussen hem en een van de vrouwelijke presentatoren van het programma waaruit blijkt dat ze samen plezier hebben. Ik heb soms het vermoeden dat die presentatrice (ik weet alleen niet meer welke: Lucella Carasso of Lara Rense) een zwak heeft voor Tom. (Zelf heb ik vooral een zwak voor zijn afscheid:Yoy!)

Ik was dus al lichtelijk geërgerd toen het gesprek begon over Otis, een musical

Shakespeare

die volgens de regisseuse gebaseerd was op Othello van Shakespeare. Zij had, vertelde de Opium-radio-presentator, al vaker Shakespeare gedaan en hij herinnerde aan een uitvoering van een van die stukken bij Oerol.

Ik hoor graag mensen enthousiast vertellen over iets dat ze mooi vonden. Nou ja, daar zitten ook grenzen aan natuurlijk, maar als het gaat over iets dat (of iemand die) ik niet ken, dan prikkelt het mij wel eens om kennis te nemen van de bijbehorende kunstuiting. Het mooiste voorbeeld vind ik Dayna Kurtz: ik las een recensie van een van haar optredens of van haar eerste cd in de Volkskrant en zonder de muziek eerst te hebben beluisterd, kocht ik Postcards from Downtown, nog steeds een van de beste cd’s die ik heb.

Maar ik ga dus niet naar Otis, de musical. Niet alles moet vermusicald worden, dat op de eerste plaats. Het argument van de regisseuse dat Shakespeare een volksschrijver was en daarom geschikt voor een musical, overtuigde me niet. Ze zei het niet, maar volgens mij bedoelde ze: zo krijgen we ook de gewone man in het theater bij een uitvoering van de echte Shakespeare.

Ik bedoel maar, er zijn ongetwijfeld veel mensen via André Rieu aan de klassieke muziek geraakt, althans aan de meezingers in dat genre, en natuurlijk is mijn neef via een of andere donkere en bloederige game in contact gekomen met de Carmina Burana, maar hoe vaak, vraag ik mij dan af, leidt het Tieten Kont Tieten Kont Tieten Kont Kont Kont van Jan Wolkers tot meer dan een vage waardering voor de Radetzky Mars van de oude Strauss? 

En toen lieten ze ook nog een liedje uit Otis horen. Op Opium-radio, een programma dat ik zeer waardeer. Beetje iele piano, een zangeres die wat dat betreft de piano niet wilde overstemmen. En een tekst.

Een tekst die zo godsgruwelijk tenenkrommend was, zo plat en tegelijkertijd zo niet de taal des volks dat ik ijlings op het uitknopje drukte, de auto langs de kant van de weg parkeerde, uitstapte, een sigaret rolde en rookte en Nederland vervloekte.

Dat kon, omdat ik net in België was. Ik was er gaan tanken en shag gaan kopen. Lekker goedkoop.