Alvin Lee (Nottingham, 19 december 1944 - Spanje, 6 maart 2013)

Goh.

Ik ontdek net, redelijk toevallig, dat Alvin Lee is overleden. Op 6 maart jl.

Alvin Lee was de lead-gitarist van Ten Years After. Hij is 68 geworden. Tien jaar ouder dan ik nu ben.

Toch nog knap voor iemand die er op Woodstock al niet erg florissant uitzag. Niet dat ik daarbij was. Maar ik kijk nu (nog maar eens ) naar een Youtube-filmpje van dat optreden. I’m Going Home blijft een magnifiek nummer. Na Ten Years After (dat hij in 1972 verliet) heb ik hem niet meer gevolgd. Dat hoefde ook niet, want hoewel hij een geweldig gitarist was, speelde hij een genre muziek dat redelijk opzwepend kon zijn, maar tegelijkertijd te zeer vervuld van ego. Ongetwijfeld heeft hij ook na Ten Years After veel mooie dingen gedaan. Ik begrijp van Wikipedia dat hij met een zekere regelmaat iets met George Harrison ondernam. Dat neemt me wel voor hem in.

Ik herinner me hem vooral (niet) van een concert dat Ten Years After ergens aan het eind van mijn middelbare-schoolperiode gaf in Amsterdam. Het staat me nog helder voor de geest dat we langs een gracht (vraag me niet welke) naar de plaats van het concert gingen (geen idee waar).

Verder weet ik nog vrij goed dat ik de volgende ochtend wakker werd in een

sleep-in. En dat ik me vrij ongemakkelijk voelde bij het ontbijt. Ik had een zwaar hoofd. Te veel gerookt de avond ervoor. Shit, zoals het toen heette, maakte me altijd vrij onzeker. De dag erna.

Van het concert herinner ik me weinig. I’m Going Home werd gespeeld, geloof ik. Woodchoppers Ball ook, denk ik, hoop ik. Het zijn in ieder geval de nummers waarmee ik nu het meeste kan.

Verder was Alvin Lee iemand die ik graag zou hebben ontmoet. Spelend op de hoek van een straat. Ergens in een vreemde stad. En dan helemaal verbaasd en verguld zijn. Wow, wat een gitarist. Virtuoos en alleen. Verliefd op zijn gitaar en dus op zichzelf. Zoiets was het, denk ik. Ik hoop dat ik me vergis.

Een maand na zijn dood stond een optreden gepland in de Olympia in Parijs. Samen met Johnny Winter. 2 Légendes de la Guitare. Die planning moest veranderd worden. De show kreeg de naam Johnny Winter & Guests maar het werd een Tribute to Alvin Lee. De deuren gingen open en zo’n 1500 mensen stroomden binnen terwijl I’m Going Home op vol volume werd afgespeeld.