NuJij.nl

Ooit was ik op de Mississippi. Die boot dan, die in Maastricht op de Maas ligt en wiet verkoopt. Een van de mensen waarmee ik die avond op stap was, zal wel een klein voorraadje hebben aangeschaft. Ik weet het niet meer. Het zachte gedobber op de Maas was mij genoeg die avond. Ik had al wat alcohol genuttigd, dus ik vond het wel goed zo. Het sfeertje was er prima. Misschien dat de dampen mijn feestvreugde nog enigszins verhoogd hebben. Ik vond het publiek aangenaam traag en quasidiepzinnig. Daar houd ik wel van.

Ik voelde geen enkele neiging zelf ook iets te roken (behalve mijn shagjes dan). Ik zwierf wat over de boot en genoot. Het deed me denken aan de tijd waarin ik wel stuff rookte. Voor zover dat mogelijk was tenminste, want mijn geheugen slaat die periode met grote volharding over. Ik had geen goede reden te stoppen met blowen. Ik was gewoon te lui. Mijn huisdealer was verhuisd uit het herenhuis waarin ik mijn eerste jaren in Maastricht woonde. Hij was letterlijk mijn huisdealer, hij woonde op de begane grond, ik op zolder. Zo was ook onze verhouding. Hij had twee grote herdershonden, ik had een kat. Hij was niet vervelend, maar vrienden zijn we nooit geworden. Waarom zouden we? Ik ben ook geen vrienden met de caissière van de Jumbo. We doen aardig tegen elkaar, we regelen onze zaken en zeggen vriendelijk tot ziens.

Op een gegeven moment verhuisde hij. Dat hoefde geen probleem te zijn, ik wist waar hij stond tenslotte: in de Koestraat bij of in de Duke. Zijn spul was meestal wel okay, dus ik beperkte me liefst  tot hem als leverancier. 

Op een middag ontdekte ik dat mijn spul op was. Maar ik was ook moe. Geen zin de stad in te lopen. Niet dat zijn standplaats ver was. Ik woonde in de Alexander Battalaan. Een kwartiertje hooguit. Maar nee, ik wilde niet. Pff. Ik besloot even naar het supertje te gaan op de Wycker Brugstraat en daar wat drank te halen. Dat kostte hooguit tien minuten, heen en terug. Ik kwam terug met een fles tafelbier van Stella Artois. Ik sliep prima die nacht.

Ik weet het niet helemaal zeker, maar volgens mij heb ik sinds die dag nooit meer regelmatig stuff gerookt. Wel alcohol gedronken. Ik voelde me daar goed bij, vond het wel knap van mezelf dat ik zonder problemen was gestopt met stuff. Dat ik binnen korte tijd zo goed als dagelijks alcohol dronk, vond ik niet erg. Het was tenslotte makkelijker: je kreeg het zomaar in de winkel op de hoek.  En mijn omgeving leek het ook minder erg te vinden: ik zat niet meer zo in mezelf, ik werd sociaal.

Mijn avond op de Mississippi was een soort sentimental journey: leuk, maar het leverde weinig op. Ongeveer net zoveel als de gemiddelde avond in een reguliere kroeg.

Tegenwoordig kijk ik daar eerlijk gezegd met enig dedain op terug. Wat moest ik toch in die kroeg, in die kroegen?  Nou ja, dat weet ik natuurlijk wel: plezier, verdoving en geile vrouwen.  Meestal was dat de volgorde. Tegenwoordig zit ik liever thuis en schrijf of maak leuke lessen. Natuurlijk, een fles wijn staat onder handbereik. Dus iets van verdoving is blijkbaar nog steeds gewenst. Maar tegenover me zit mijn lief mooi te zijn en verdiept in haar werk. Geluk.

Maar blijkbaar heb ik ook een steentje in mijn schoen nodig. Iets dat me weer bij de buitenwereld betrekt. Dus ga ik –tegen beter weten in- weer eens kijken op Nu.nl en (erger nog) NuJij.nl.

Op het moment dat ik dit schrijf, woedt daar een discussie, nou ja, een scheldpartij over Maastrichtse zaken.  Gisteren viel de politie de Mississippi binnen, vandaag een andere koffieshop. Ik ga het hoe en waarom van dat alles niet helemaal opschrijven. Het gaat erom hoe mensen op NuJij.nl (en ongetwijfeld op talloze andere fora) over elkaar heen vallen om hun ei kwijt te raken. Nee, niet om elkaar te overtuigen. Men wil kunnen zeggen dat iets kut is. Wat er dan precies kut is, maakt niet echt uit. De artikels waarop men zegt te reageren, worden door een groot deel van de reageerders niet helemaal gelezen.

De voorstanders van het verbod op verkoop van wiet aan buitenlanders zijn vaak ook voorstanders van een algeheel verbod op wiet. Maar vooral de buitenlandse klanten zijn hun een doorn in het oog. Overlast!  Ze hebben gelijk, want zodra ze een golfje zien meteen Franse nummerplaat en daarin vier jongeren weten ze dat er gedeald gaat worden en als ze weten dat er gedeald gaat worden, voelen ze zich gestoord. Want ze maken de stad onveilig. Hoe ik dat weet?

Laatst zag ik door mijn raam twee mannen die overduidelijk een handeltje aan het afsluiten waren. Er werd elkaar het een en ander toegestopt. Ik ging er van uit dat het om wiet of iets zwaarders ging. Ik vond dat niet prettig. Had ik het prettiger gevonden als  de ene man de andere na betaling bijvoorbeeld een fles tafelbier van Stella Artois overhandigd had? Ik ben bang van wel.

Dat is de ene kant. De andere kant, veelal mensen die ervoor zijn wiet te legaliseren, kan zich vaak ook niet beheersen (op NuJij.nl) en scheldt burgemeester Hoes uit voor alles wat ze aan bedenkelijks kunnen bedenken over homoseksuelen. Ook minister Opstelten wordt voor rotte vis uitgemaakt, maar nooit wordt er een verband gelegd met zijn seksuele voorkeur. Waarom is dat?

Waarschijnlijk omdat ze boos zijn om wat er gebeurt. Vanuit die boosheid zoeken ze argumenten. Die argumenten hoeven niet aan te sluiten bij het punt waarover het gaat. Ze zoeken iets waarmee ze denken te kunnen kwetsen.

Ze maken dan gebruik van de vrijheid van meningsuiting zoals gepropageerd door (onder anderen) Fortuyn, Van Gogh en Wilders. Maar dat doen hun tegenstanders in de ‘discussie’ ook.  De vrijheid dus om je bekrompenheid, je vooroordeel te uiten. Je weigering om na te denken. Proficiat.

Op andere fora dan NuJij.nl kijk ik niet of nauwelijks. Ik hoop dat mijn beeld daardoor vertekend is. Ik ben bang van niet.

Soms wil ik reageren op een reactie op NuJij.nl. Reageren op domheid in gedachte en taal. Dan beheers ik me. Want het heeft geen zin het erger te maken. En helpen doet het zeker niet. Trouwens, als ik ga schreeuwen, luistert er dan iemand?