K.I. & N.W. 9

Tot diep in de nacht had Karel Innemee aan zijn Facebookpagina gewerkt. Dat wil zeggen: aan de tekst die hij er op wilde zetten. Behalve het vierkant had hij er geen foto's op gezet, waardoor de bladzijde er vreemd leeg en rommelig uitzag. Facebook was een visueel medium, het hield niet van tekst. Toch plaatste hij die. 

'Ik heet niet Karel Innemee. 
Mijn eigenlijke naam vertel ik hier niet. Degene voor wie deze pagina eigenlijk bedoeld is, weet hoe ik heet. Anderen hoeven hem niet te weten. 'Karel Innemee' is de naam die ik lang geleden aannam om in contact te komen (en blijven) met de enige liefde in mijn leven. 
Aan iedereen die op deze pagina komt, omdat hij of zij op zoek is naar een van de echte Karel Innemees, bied ik mijn excuses aan. 
Ik heb deze pagina aangemaakt in de vage en onwaarschijnlijke hoop dat ik kan herstellen wat ik jaren geleden verkeerd heb aangepakt. Ik wilde toen vooral geen verkeerde indruk maken. En daarom loog ik over iets dat de moeite van het liegen niet waard was. En zoals dat gaat: de ene leugen trok de andere achter zich aan. Ik heb er vrienden door verloren. En mijn liefde. Met 'mijn liefde' bedoel ik dan niet alleen de persoon waarvoor deze pagina bestemd is, maar ook de mogelijkheid van iemand te houden. 

Sinds die (bijna) eerste liefde heb ik nooit meer echt van iemand kunnen houden. Ik heb relaties gehad, dat wel, maar erg ver ging dat nooit. Liet ik het nooit gaan. Ik kende maar een liefde, mijn eerste, bijna eerste. En in dat 'bijna' zit het probleem. Echte liefde is altijd de eerste. De enige. Wat daarvoor was, was geen liefde. Dat was verliefdheid, behoefte aan aandacht, uit de hand gelopen geilheid. Wat later kwam, was nawee of poging tot herstel. Of - ook hier - uit de hand gelopen geilheid.

Probleem bij dit alles is namelijk dat mijn echte liefde een afgeleide lijkt. Een afgeleide van iets eerders. Van een eerdere liefde schreef ik bijna. Als je niet oplet, verraden de woorden je. 

Daarom wil ik hier voor eens en altijd opschrijven wat er gebeurd is, waarom ik ze heb geschreven, de letters, die initialen. 

'K.I. x N.W.' stond er, voordat jij de letters wegsneed. Jaren geleden. Tenminste, ik denk dat het jaren geleden was, ik wéét het niet. Toen ik kort geleden voor het eerst sinds 'onze' keer weer bij die boom was, zag ik alleen een vaag vierkant. Ik heb voor de zekerheid nog even gekeken op een paar bomen in de buurt, maar ik wist dat dat eigenlijk niet nodig was. Ik herkende de boom meteen, ik zag de plek waar wij gelegen hebben. Waar we, wat mij betreft, nog steeds liggen. Althans ik. Ik lig daar nog, ben er nooit weggegaan, maar heb niet gemerkt dat jij er was, die ene keer en ze wegsneed, de letters. Jou en mij wegsneed en weggooide. In de struiken enkele tientallen meters verderop. Of in de open haard van je ouders: ik weet niet wat jij gedaan hebt om ons te vergeten. 
Ik niets.'

Dit eerste gedeelte van zijn tekst stond vrij snel op het scherm van zijn laptop. Het vervolg, de echte uitleg, kostte beduidend meer moeite.