K.I. & N.W. 6

Nellie Waldfeucht en haar vriendinnen zaten op eenvoudige keukenstoelen op de binnenplaats van de boerderij. Voor hun een omgekeerde veilingkrat die als tafel diende. Een halflege fles wijn en drie glazen. Het zou nog maar een half uurtje duren voor de zon achter het dak van het woongedeelte zou verdwijnen. Ze hadden de bovenste knoopjes van hun blouse losgemaakt, de rok tot boven de knieën opgetrokken. "Heerlijk.' 
De rit had ruim drie uur geduurd en was warm geweest. Nellie Waldfeucht voelde een laag klam zweet over haar hele lichaam. Ze had eigenlijk meteen al willen douchen, maar de vriendinnen en de wijn besloten anders. Ze voelde de loomheid in haar lichaam zakken. Drie paar schoenen lagen  een halve meter achter het kratje in het stof. Vriendin één had daar een foto van gemaakt en die meteen op haar facebookpagina geplaatst. 'Weekendje weg met de meiden.' had ze erbij geschreven. De namen van Nellie en vriendin twee stonden erbij, getagd. 'Wein, Weib und Gesang' had vriendin twee gereageerd. Nellie reageerde niet. Ze had niet eens op haar eigen telefoon gekeken. Ze had een beetje suffig gelachen toen ze de quasi-jaloerse reacties van achterblijvers uit A. las op het scherm van vriendin één. 

Nellie Waldfeucht hield niet van Facebook. De laatste keer dat ze er iets op had geplaatst, was intussen ruim een jaar geleden. Daarvoor had ze het medium vooral gebruikt om in contact te blijven (en soms te komen) met mannen. Maar ze had zich van meet af aan al geërgerd aan de seksuele toespelingen die regelmatig in haar openbare ruimte geplaatst werden. Nou ja, niet eens zozeer aan de toespelingen als wel aan het slotzinnetje dat er meestal op volgde: tot gauw. Ze voelde dat als een claim die (ten onrechte) op haar werd gelegd. Ze was altijd heel duidelijk tegen de mannen waarmee ze een nacht ging doorbrengen: 'Vanavond, vannacht prima, daarna ga ik weer mijn eigen gang. Ik wil geen relatie.' De mannen knikten altijd, begrepen het soms en een enkeling was het er zelfs mee eens: 'Geen relatie'. Als ze dat al meenden, zagen ze haar meestal toch als een gemakkelijke toegang tot seks. 
Dat vond ze niet erg, maar het hoefde niet op internet te staan.

De vriendinnen sliepen in het grote tweepersoonsbed van het bevriende echtpaar. Nellie Waldfeucht lag in de logeerkamer op zolder. Het was een zwoele avond en het raam stond open. Nellie keek uit op de drie stoelen en de kist op de binnenplaats. Ze vond het een wonderlijk beeld. Haar stoel stond iets verder weg en iets schuin ten opzichte van die van de vriendinnen. 

Ze nam het schilderijtje uit haar weekendtas en zette het tegen de halfvolle fles wijn die ze van beneden had meegnomen. 'Jullie hebben elkaar.' had ze gezegd: 'Ik heb alleen de fles.' 
'Ik wil ook wel op jouw kamer slapen, hoor.' had vriendin twee gezegd. Maar Nellie weigerde: ' mijn  kamer, je zegt het al.' 'Ja nou, zo bedoel ik het niet.' 'Jawel, geef het maar toe.' 'Hou op zeg, je wilde het zelf,' zei vriendin één. En dat was zo.

Dus keek ze uit het raam, zag ze de daken van de schuur van de oude koeienstal aan de overkant en tuurde naar haar jeugd die een paar kilometer verderop begon. Nog twee kilometer verder stond de boom waaruit ze haar schilderijtje gesneden had. 'De cirkel is bijna rond,' dacht ze, terwijl ze haar route door het land overdacht. 'Cirkels zijn altijd rond,' dacht ze even later. En ze vatte die gedachte op als een aansporing de volgende dag naar het bos te gaan, naar de boom, de vage vierhoek. Alleen.

Uiteraard.