In de categorie heerlijke ouwe leem scoort St James Infirmary bij mij al jaren lang erg hoog. Ik ken het sinds mijn 15e of 16e in de versie van Eric Burdon & the Animals (1968). Het is een bewerking[i] van een blues-traditional die dan weer gebaseerd is op de Engelse Folksong The Unfortunate Rake. Dat laatste lied gaat over een matroos die zijn geld uitgeeft aan een jonge dame die later een hoer blijkt te zijn. De matroos sterft aan een SOA, of laten we het gewoon bij zijn naam noemen: syfilis. Dat moet al lang geleden zijn gebeurd want de titel verwijst (volgens de Engelse Wikipedia waar ik veel van mijn wijsheid vandaan haal) naar St. James Hospital voor leprozen in London. Het gebouw is in 1532 op bevel van Henry VIII afgebroken, die er zijn St. James’s Palace liet bouwen, waarvan je hiernaast de hoofdingang ziet. Er ontstonden in Engeland allerlei variaties op het thema[ii].
Toen het lied werd meegenomen naar Amerika kwamen er daar nog een aantal bij, waarvan de bekendste zijn: St. James Infirmary en The Streets of Laredo. De ondergang van de hoofdpersonen in deze songs is over het algemeen te wijten aan drank of gokken. Dat vond men in de preutse V.S. waarschijnlijk acceptabeler dan een venerische aandoening.
Van St. James Infirmary zijn op Youtube tientallen uitvoeringen te vinden. De leukste vind ik de versie van Cab Calloway, te horen in een Betty Boop variant op Sneeuwwitje (1933). Maar ik heb dan ook een zwak voor Betty. Dezelfde Cab Calloway hoor je hier.
In het kort komt het verhaal er op neer dat iemand in een kroeg een man ontmoet die vertelt over hoe hij zijn vriendin vond in St. James Infirmary, dood natuurlijk. De man heeft ook geen zin meer in het leven en organiseert alvast zijn eigen begrafenis.
Oh, when I die, please bury me
In my ten dollar Stetson hat;
Put a twenty-dollar gold piece on my watch chain
So my friends'll know I died standin' pat.
Get six gamblers to carry my coffin
Six chorus girls to sing me a song
Put a twenty-piece jazz band on my tail gate
To raise Hell as we go along
Meestal speelt het verhaal zich (impliciet) af in New Orleans. De naam wordt niet genoemd, maar je ziet de begrafenisstoet al voor je. Ik heb geen echt bruikbare beelden daarvan gevonden op Youtube. Maar hier is een scene uit de Bond-film Live and Let Die. Er zit een ‘gezellige’ twist in. Kijk maar.
Over die mooie gewoonte gaat ook deze clip van Chuck Perkins. Hetzelfde gedicht hier, maar nu met foto’s van Andy Levin. Beide erg de moeite waard.
Kijk ook nog even naar dit mooie clipje gemaakt op een van Louis Armstrongs versies van St. James Infirmary. Of deze met de New Orleans Preservation Hall Jazz Band. Van dezelfde band.
Tot slot nog even de complete tekst van Eric Burdons St James Infirmary. Geen begrafenis scene hier. En dus ook geen troost in de geest van: ik hield zo veel van haar, ik ga haar achterna. Hier alleen de cynische opmerking dat ze nooit meer iemand zal vinden die haar behandelde als hij. Niet voor niets verstond ik de laatste regel steeds als:
No, she’ll never find another man, who killed her like I did.
I went down to Old Joe's Bar
On the corner by the square
All the men were having drinks, same as usual
And the same old crowd was there
Oh, no...
On my left stood my good friend, Joseph McGinley
Oh his eyes were blood-shot and red
And he turned to the people standing by him
And these are the words he said...
I went down to that St James Infirmary
They had my baby there
She was lying on a long, long white table, yeah
So cold, so still...she was dead
Oh no..
Let her go
Let her go God bless her
Wherever she may be
She can search, search this whole world wide over
But she'll never, find another man as good as me
No she'll never, never find another man
Who'll treat her like I did
Give her all my money, yeah
Never find another man like me
No, she'll never
Find another man
Who'll treat her like I did
Geen opmerkingen:
Een reactie posten