Ik zat te kijken naar een BBC-documentaire over Stephen Fry en Hugh Laurie. Ik besloot ernaar te kijken (via Youtube) omdat het zwak dat ik toch al had voor Stephen Fry de afgelopen maanden alleen maar sterker is geworden (als je dat zo kunt zeggen). Vooral QI (Quite Interesting) heeft me erg voor hem ingenomen en laatstelijk de prachtige documentaire over taal.
In de eerst genoemde documentaire ( Fry & Laurie - Reunited) hoorde ik de bovenstaande zinsnede en ik wist meteen dat ik hem moest opschrijven. Ik weet de context nog ongeveer, maar ga het niet meer precies naluisteren. Althans nu nog niet.
Nu wil ik iets opschrijven over de pracht van die vier woorden, in die volgorde.
Eerst maar even de betekenis. Tussen feit en ontbijt. In het Nederlands klinkt het ook niet slecht.
Wat gebeurt er tussen het feit en het ontbijt? Daarvoor moeten we eerst bepalen wat het feit is. (Wat ‘ontbijt’ is, veronderstel ik bekend.) Laten we ervan uitgaan dat ik gelijk had in mijn eerste veronderstelling dat ‘feit’ verwijst naar ‘de daad’: twee mensen hebben seks met elkaar. Als we er dan ook nog van uit gaan dat de seks ’s nachts heeft plaatsgevonden, dan mogen we veronderstellen dat er vooral geslapen werd. De bekende after sex cigarette hoort wat mij betreft nog bij de eigenlijke daad. Geen daad zonder tijd voor reflectie, tenslotte. Reflectie, geen evaluatie in termen als: Was het voor jou net zo goed als voor mij? Of de ietwat plattere variant: Bejje gekomen?
Nee, een sigaret. Je ligt naast je partner, haar/zijn hoofd op je schouder -of andersom -, je geniet van het warme lichaam tegen het jouwe, hier en daar tintelt het een en ander. Je voelt de grote loomheid opkomen, je weet dat je heerlijk zult slapen.
Een paar uur later word je wakker. Zullen we zeggen dat het weekend is? Je hoeft dus niet gehaast je ochtendriedel af te werken om tijdig bij de baas te komen. Je hoeft niet meteen te plassen, douchen, aankleden enzovoorts. Alleen plassen volstaat voorlopig. Je trekt (afhankelijk van je geslacht) een pyjamabroek of een pyjamajasje aan, zet koffie, croissantjes in de oven. Je legt de juiste katernen van de krant bij het juiste bord. Klassiek.
Je partner stommelt ook naar beneden (als je niet in een appartement woont tenminste). Je omhelst elkaar, gaat zitten en vult de krachten aan die je bij je nachtelijke strapatsen hebt verspeeld.
Goed, we weten nu waarover we het hebben. (Tenzij natuurlijk de genoemde veronderstellingen niet van toepassing zijn, als je bijvoorbeeld wel naar je werk moet en je pas weer in je auto denkt aan wat jullie die nacht gedaan hebben. )
Op zo’n moment schiet je misschien een zin te binnen als die in de titel: Between fact and breakfast. Maar je hebt natuurlijk geen tijd om na te denken over de schoonheid van die woorden.
Daarom doen we dat nu.
Between fact and breakfast. Pedadah pahdaada.
Mooi rijm: de alliteratie van fact en fast (fəst). De è van fact en break (brèk). Het legt een verband tussen de woorden dat er niet noodzakelijkerwijs is, maar dat nu – mede door het woord ‘between’ – voor eeuwig vastligt. Want laten we daar duidelijk over zijn: zonder het woord ‘between’ gaat veel van de tover verloren. ‘Fact and breakfast’ gaat over een betekenisloos vluggertje. Het woord ‘between’ vóór de rest van de zinsnede legt een verband tussen die woorden, dat verder gaat dan alleen de betekenis van ‘between’. Het geeft een ritme aan. Het ritme van de daad: ‘between fact’ en de rust erna: ‘and breakfast’.
En daarom moet je het hebben over wat er ligt tússen feit en ontbijt.
Welterusten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten