Nu we het er toch over hebben: het eerste singletje dat ik ooit kocht was 'Ticket to Ride'. Van de Beatles, dacht ik. (Opgenomen februari 1965, uitgegeven april 1965.) Maar op de b-kant stond een nummer dat ik niet kende van The Beatles: 'Bring It On Home To Me'. En op de een of andere manier was er iets misgegaan met het label: de naam van de uitvoerende band was niet te lezen. Ik herinner me een hoofdletter T en een eindletter -s. Ik heb het singletje jammer genoeg al heel lang niet meer. Het zou in de afdeling curiosa volgens mij hoge ogen kunnen gooien. 'Bring it on Home to me' is een van de bekendere nummers van The Animals, uitgebracht in maart 1965. Hoe het zit, wist en weet ik niet: waren de Beatles en de Animals voor een keer verenigd op een singletje? Hadden de Beatles het nummer van Sam Cooke ook gecoverd? Of andersom, probeerden de Animals een graantje mee te pikken van het succes van de Beatles? Mijn vorige blogs gingen ook al over oude Animals-nummers, althans nummers die door de Animals gecoverd zijn: 'See See Rider' en 'Hey Gyp'. In veel van mijn muziekblogs speelt Burdon een rol. Nogal logisch, want hij was nu eenmaal mijn kennismaking met goede muziek. Nou ja, met andere muziek, zelfs alternatief voor het eeuwige Beatles/Stones-gedoe.
Vanavond zat ik om ongeveer tien voor acht voor de tv. Het journaal en het avondeten zouden spoedig verschijnen (heerlijke salade, D.). Ik keek maar met een half oog, want ik zag een paar knullen over het scherm rennen die iets met muziek leken te doen. Ze liepen en reden door de straten van een stad die me bekend voorkwam, maar waar ik - wist ik- nooit geweest was. Ik dacht meteen aan New Orleans, en dat bleek het ook te zijn. De knullen luisterden naar een straatmuziekbandje waarbij een jonge dame heel aardig de zingende zaag bespeelde. De knullen vroegen of ze een nummertje mee mochten doen. Dat mocht. Ze speelden 'Bring It On Home To Me'. Ik zong mee, hetgeen D. wel amuseerde: "Weet je wel, dat je naar Nick & Simon zit te kijken?" Ik wist het. Ik ken mijn tv-reclames.
The Animals, Bring It On Home To Me, 1965, gepresenteerd door Sammy Davis Jr.
Op dat moment besloot ik een blog te gaan schrijven over dat nummer. Ook dit nummer was geen origineel van de Animals. het was hun cover van het nummer van Sam Cooke. En de Animals waren ook bij lange na niet de enigen die het nummer coverden. Ook Lou Rawls (die al op de background meezingt met Sam Cooke), The Faces, Sonny Terry & Brownie McGee, Otis redding, Wilson Picket, John Lennon, Paul McCartney, Van Morrisson, Aretha Franklin, Bon Jovi, Status Quo voerden het uit. En dat is nog maar een deel van de imposante rij.
Sam Cooke
Sam Cooke(1931-1964) is natuurlijk om meer bekend dan alleen maar 'Bring it on Home to me'. In de Top2000 staan twee andere nummers: 'A Change is Gonna Come' en 'Wonderful World' In zijn jeugd trok hij met zijn ouders vanuit het zuiden van de VS (Mississippi) naar Chicago, waar zijn vader voorganger of iets dergelijks werd in de Church of God in Christ. Zijn muzikale carriere begon dan ook in de gospelhoek. Zijn latere muziek wordt volgens de Nederlandse Wikipedia tot de Rhytm and Blues gerekend, al zou je het natuurlijk ook onder de Soul kunnen scharen. Nou ja, wat maakt het ook uit, goeie muziek is goeie muziek, daar heeft het etiket geen invloed op. Cookes carriere was vooral veel te kort. Dat kwam door zijn gewelddadige dood op 33-jarige leeftijd: hij werd neergeschoten door de vrouwelijke manager van het hotel waar hij zijn laatste nacht had willen doorbrengen met een jongedame. Volgens die dame probeerde hij haar te verkrachten. Ze vluchtte uit de kamer en nam daarbij ook (per ongeluk) enkele kledingstukken van Cooke mee. Cooke rende daarop halfnaakt het kantoor van de manager binnen om te vragen of zij wist waar die andere vrouw was. De manager voelde zich bedreigd en schoot Cooke neer. Zoiets. De manager werd vrijgesproken: gerechtvaardigde zelfverdediging. Dat van die poging tot verkrachting was volgens Cooke-adepten niet waar: de jongedame in kwestie was volgens hun een prostituee. Waarmee ze impliceerden dat ze dus niet verkracht kon worden. Onzin, dus.
Maar hoe het ook zij, Sam Cooke was dood en voor de muziekgeschiedenis kan dat natuurlijk een groot verlies genoemd worden.
Charles Brown
Sam Cookes nummer is (net als 'Hey Gyp') niet helemaal origineel. Er is sprake van een stevige bewerking van een ouder nummer. Dat oudere nummer is in dit geval niet eens zoveel ouder. het gaat om 'I Want to go Home' van Charles Brown uit 1959. Titel en naam van de artiest zijn niet bijzonder boeiend (Geef mij maar namen als Memphis Minnie, en Brownie McGee). Maar het nummer, dat volgens Wikipedia onder de categorie Gospel te classeren valt, is leuk. Tegelijkertijd is het -net als de bewerkingen van Cooke en de Animals- een beetje te 'mellow'. Het knalt niet, grijpt je niet echt bij de strot. Het is mooi, maar een beetje vlak.
Maar goed, over Charles Brown valt niet zo heel veel te vertellen, behalve dan dat hij eind jaren veertig, begin jaren vijftig nogal veel succes had. Maar dat was een tijd waarin de blues, volgens mij over het algemeen vrij gladjes werd. Vergeleken althans met de dertiger jaren blues. Het waren jaren van restauratie, ook in de States. De blues werd meer mainstream, lag lekkerder in het gehoor, irriteerde minder. De oude blues bleef natuurlijk bestaan, maar de afgevlakte vorm ervan kwam in de hitlijsten terecht.
Charles Brown, I want to go Home
Een paar jaar later was dat natuurlijk weer helemaal anders. Met de Beatles en de Stones nam ook de fascinatie voor de oude blues weer toe. Met de Beatles en de Stones? Wat mij betreft vooral met de Animals en de groepen die Eric Burdon later vormde. In een vorig blog noemde ik al de samenwerking van Burdon met Jimmy Witherspoon. Maar al vroeg in de zestiger jaren (1963) werd in Newcastle een live-optreden van de Animals opgenomen waaraan Sonny Boy Williamson meedeed. Ik heb die opnames als lp, maar dat ding valt nauwelijks nog af te spelen. Als het al lukt, hoor je meer kraak dan muziek, en zover gaat mijn liefde voor het vinyl niet. Dat optreden was twee jaar voor Sonny Boys dood op 66-jarige leeftijd.
Sonny Boy Williamson/Animals: Nobody But You (1964)
Dat optreden en die opname (1964) viel in de periode dat de blues naar Engeland geëxporteerd werd en er nog (net) geen sprake was van de British Invasion in de VS (begon in 1964). Net omdat de muziek in de VS een beetje op de achtergrond raakte, mede natuurlijk door de opkomst van de Rock 'n' Roll.
Sister Rosetta Tharpe
Het werd een succesvolle tour van een aantal oude bluesknarren die een heel nieuw jong en blank en Engels publiek vonden. Een van de meest opvallende figuren bij die tour was overigens geen oude bluesknar. Ze werd eerder bij de gospelmuziek gerekend, al zijn die grenzen natuurlijk ook vrij vaag: Sister Rosetta Tharpe. Hieronder staat een van de bekendste opnames die er van haar bestaan: live op een opgeheven treinstation in Manchester. Een mooie documentaire over haar is in vier delen te vinden op Youtube. (The Story of Sister Rosetta Tharpe, deel 1, deel 2,deel 3 en deel 4. Ook Rosetta (1915-1973) trok in haar jeugd vanuit het zuiden naar Chicago (Sam Cooke deed het haar jaren later na). Haar moeder was, net als de vader van Sam Cooke, iets bij de Church of God in Christ. En ook Rosetta begon dus in de gospelmuziek. Ze is daar op een heel vrije manier haar hele leven trouw aan gebleven. Maar ze vond het vooral geen probleem om allerlei muzikale grenzen te overschrijden. En dat levert natuurlijk de mooiste muziek op.
Sister Rosetta Tharpe, Didn't It Rain?
Ik kan het niet nalaten hier nog een versie te plaatsen van 'Bring It On Home To Me', zoals deze muziek hoort te worden uitgevoerd: gewoon op straat. En dan natuurlijk bij voorkeur in New Orleans. Grandpa Elliott & Stony B.: Bring It On Home To Me + Backdoor Man
Ik sluit dit blog voorlopig af met de mededeling dat ik een mailtje heb gestuurd aan het 'office' van Eric Burdon met de vraag of zij opheldering kunnen verschaffen over dat vreemde fenomeen op mijn eerste single.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten