K.I. & N.W. 4

Toen vriendin twee voorstelde om met zijn drieën een weekendje weg te gaan, reageerde Nellie Waldfeucht in eerste instantie enthousiast. Toen de beoogde bestemming werd bekendgemaakt, krabbelde ze meteen terug. Ze zouden in een boerderij verblijven van vrienden die een aantal weken in Frankrijk op vakantie waren. De boerderij stond in K., een dorpje op nog geen 10 kilometer van U., haar geboortedorp. 'Wat moet ik daar nou,' zei ze. 'Je weet toch dat ik daar nooit meer kom sinds mijn moeder dood is. Ik heb daar met niemand meer contact. En dat vind ik prima zo.' 'Wonen er familieleden in dat dorp? In K.?' ' Ik geloof het niet, nee.' 'Nou dan, dan maakt het toch niet uit. En het is mooi daar hoor.' 'Ja, dat weet ik,' lachte Nellie. Haar vriendin had gelijk. De kans dat ze er iemand uit het verleden zou tegenkomen, die iemand, was erg klein. Als hij nog in die streek woonde, dan vast en zeker in de stad. Zeker niet in een dorp als K. Ze stemde in. Ze verheugde zich op het weekend.

De vage onrust overviel haar pas op de woensdag voor het vertrek. Overviel haar nadat ze haar gebruikelijke bad had genomen. 'Werk wegwassen', noemde ze dat. Een uur lang had ze in te warm water gelegen, ze voelde hoe rood haar hoofd was. Ze had een glas wijn gedronken en op haar laptop twee oude afleveringen van 'Friends' bekeken. Ze liep naakt door haar appartement, zoals gebruikelijk. Het was er warm, de cv stond op 25 graden hoewel het al mei was. Niet gebruikelijk was, dat ze nog een glas wijn nam. Morgen was een werkdag, tenslotte. 'Ik kom wel bij in het weekend' beloofde ze zichzelf. 

Ze wist dat het niet goed was, maar ze bedacht ter plekke de argumenten het toch te doen. Ze nam het schilderijtje van de muur. De letters, zoals ze het ook wel eens noemde. Ze nam ook haar laptop mee en zette die naast haar op het bed. Ze kroop onder de dekens en koos op Youtube een detective die ze al eerder had gezien. Dat deed ze wel vaker, daar viel ze gemakkelijk bij in slaap. Maar nu niet. Ze keek afwisselend naar het scherm met de detective en naar het schilderijtje. Ze had zin in seks, bedacht ze. Eigenlijk zou het komende weekend deels daaraan besteed worden. Eigenlijk was dit een van de weekenden waarin ze naar de kroeg zou gaan, aan de praat zou raken en (als de kandidaat niet al te zeer tegenviel) seks zou hebben. Dat zou er het komend weekend niet van komen. Dat was gevaarlijk, bedacht ze, terwijl ze naar de letters keek. Je wist maar nooit. 'Onzin!' zei ze hardop. 'Maar waarom heb ik dat stomme ding dan ook meegenomen.' Ze overwoog het schilderijtje terug te hangen op zijn plek naast de deur. Ze deed het niet, schoof het achter de laptop en viel halverwege de detective in slaap. De donderdagavond verliep op de zelfde manier.

Toen Nellie Waldfeucht op vrijdagochtend wakker werd, besloot ze te masturberen. Voor zover de spanning voor het weekend te maken had met geilheid, wilde ze die nu, vooraf, zover mogelijk reguleren. Geen nieuwe gedachte, ze was haar weekenden vaker zo begonnen. Wat haar verontrustte, was dat ze eigenlijk meteen al wist, dat het haar onrust niet zou verhelpen. 'Misschien,' dacht ze, 'wordt het er alleen maar erger door.'