Table Top Joe

Tom waits en Kathleen Brennan

Ik heb het eerder gedaan, maar het blijft altijd een beetje link om een blog aan één muziekje te wijden. Er is altijd een kans op verveling bij de lezer/luisteraar. Hij hoort keer op keer dezelfde melodie tenslotte. Toch doe ik het nog een keer, want het gaat nu over het nummer Table Top Joe van Tom Waits en Kathleen Brennan. Het nummer staat op de cd Alice uit 2002.

Ik had al een hele tijd geen Waits meer geluisterd, ook niet echt veel andere muziek trouwens. Hij kwam weer bovendrijven door werk waarmee ik voor mijn school bezig ben. Ik wil een aantal dagelijkse woorden in verschillende talen (N-D-E) vertalen, en ze enigszins associatief benaderen. Deze keer ging het om het woord tafel. Onderwerpen die in mijn document aan de orde komen zijn o.a. de Tafelberg, de rekentafeltjes, de schilder Tischbein en (dus) Table Top Joe. 

Zelfportret Johnny Eck

Ik herinnerde me dat ik al eerder wat info over dat nummer had gezocht, maar dat ik dat toen deed als spin off van mijn zoektocht naar Poor Edward, een ander nummer op die cd dat net als Table Top Joe gaat over iemand die in Freak Shows optrad. Het verschil is dat Edward Mordrake waarschijnlijk nooit heeft bestaan, althans niet als de man met de twee gezichten. 

Table Top Joe heeft wel degelijk bestaan, al was zijn echte naam niet Joe maar Johnny. Johnny Eck of eigenlijk Johnny Eckhard. De goede man had geen benen, of eigenlijk heel kleine rudimentaire benen die hem niet konden dragen. Hij liep op zijn handen (en dat deed hij, zo gaat het verhaal, eerder dan dat zijn tweelingbroer op zijn benen liep). Hij is nooit groter geworden dan 51cm en dat is zelfs voor iemand zonder benen aan de korte kant, lijkt mij. Hij verdiende de kost door, samen met zijn broer, op te treden in zogenaamde freak shows, shows dus waarin de gebreken van sommige mensen uitvoerig werden uitgelicht en uitgelachen. Een rare gewoonte die een moderne variant kent in allerlei reality-shows die we op tv kunnen volgen. Hij heeft goed van zijn uiterlijk kunnen leven. Hij stierf in 1991 op 79-jarige leeftijd. 

Het is niet mijn bedoeling hier veel meer over Ecks leven te gaan vertellen. Wie daarin geïnteresseerd is, verwijs ik naar het Johnny Eck Museum in Baltimore en de online versie daarvan, die onder deze link te vinden is. 

Ik wilde iets schrijven over het nummer van Tom Waits en de fascinatie die Waits klaarblijkelijk heeft voor ‘freaks of nature’ als Johnny Eck en Edward Mordrake. De tekst van het lied begint met een vrij nuchtere vaststelling: ‘Well, my mother didn’t  want me on the day I was born’. Maar dankzij zijn liefde voor de muziek en het circus wordt hij rijk en beroemd en ‘proved everyone wrong’. De muziek heeft iets van een gezellige meezinger. Kortom, Table Top Joe was gelukkig met zijn leven. Toch heeft het lied een erg verdrietige ondertoon. Dat ligt natuurlijk deels aan de onnavolgbare stem en dictie van Tom Waits. Maar het komt vooral door onze (of in ieder geval: mijn) idee dat iemand met een dergelijk probleem nooit echt gelukkig kan worden. Maar is dat wel zo? 

We zien iemand als Johnny Eck tegenwoordig graag in een soort heldenrol. Kijk eens wat hij, ondanks zijn handicap bereikt heeft. Dat vinden we geweldig knap, maar we zien er ook een onderliggende droefenis bij die ons aanzet ‘iets’ met zijn leven te doen. Er een les uit trekken of zo. Daarom schreven Waits en Brennan dat lied, en daarom coverden anderen het of verzonnen er een soort mime bij of maakten een schilderij van Johnny Eck en zetten dat proces met de muziek van Waits op video en op Youtube. Want ook wij missen soms onze benen.