Boycot

Ik heb de petitie voor een boycot van de Olympische Winterspelen getekend. laat ik dat vooropstellen. Getekend omdat we nu eindelijk eens moeten laten zien waar we voor staan.

Maar ja, waar staan we eigenlijk voor? Als ik op Nujij.nl de reacties lees over allerlei aan homoseksualiteit gerelateerde onderwerpen, dan zie ik vooral hoeveel afkeer van en haat tegen homo’s er nog bestaat. Dus we kunnen de Spelen nauwelijks als ‘Nederland’ boycotten. We zouden de boycotters “Weldenkend Nederland” kunnen noemen, maar dat lijkt dan weer angstvallig veel op “Wakker Nederland”.  

Even een paar argumenten tegen een boycot waarover meer lijkt te zijn nagedacht dan homofoob Nederland gewend is te doen.

 

1 De sporters hebben zich jarenlang op die Spelen voorbereid, dat mag je ze niet afnemen!

Als je dat zegt, laat je het redelijk luxueuze welbevinden van enkele duizenden sporters prevaleren boven de fysieke veiligheid van miljoenen homo’s. Een non-argument dus.

2 Je moet de Spelen niet als land boycotten, individuele sporters kunnen dat natuurlijk wel doen. 

Het zou fijn zijn als sporters dat deden, maar ik ben bang dat de meesten hun eventuele persoonlijke moment van glorie belangrijker vinden dan het welzijn van hele bevolkingsgroepen. Maar ook als ze wel geestelijk gezond zijn, ervaren ze het ontbreken op een voor hen zo cruciaal moment begrijpelijkerwijs als een enorm gemis. Ze werken jarenlang ergens naar toe en dan komt zo’n patsertje met een wet die het hun onmogelijk maakt de vruchten van hun inspanningen te plukken. Daarbij komt natuurlijk dat niet-homoseksuele sporters dan wel gaan: zij hebben niets te vrezen. De enkeling die uit solidariteit de boel toch zou boycotten zou daarop door een groot deel van het publiek en door zijn Olympisch Comité op worden aangesproken. Een hoge plaats in het medailleklassement is belangrijker dan homorechten, nietwaar.

3 Als je Rusland om de homofobe wetten boycot, moet je allerlei andere landen om allerlei andere redenen boycotten.

Daar valt natuurlijk iets voor te zeggen. Voor elk land is wel een reden tot boycot te bedenken.  Exit Olympische Spelen, dus. Persoonlijk zou ik dat geen probleem vinden: ik kan net zo goed genieten van een heerlijk klunzig partijtje krabbelschaatsen over de twintig meter als van de vijfhonderd meter sprint waarmee gouden medailles verdiend kunnen worden. Misschien zou het zelfs wel prima zijn om op die manier de idiotie van topsport, met belachelijke transfersommen, doping en René van der Gijps eens af te schaffen. Dan kunnen we eindelijk weer eens gewoon tegen elkaar zeggen: ‘Zullen we doen wie het eerst bij die boom is?’

‘Welke boom, de eerste of de tweede?’

‘Nou, de eerste. Lijkt me ver genoeg.’ Kortom: de menselijke maat.

4 Het interesseert Poetin c.s. natuurlijk geen ene flikker of Nederland naar de Spelen komt of niet. En

misschien draait hij de gaskraan wel dicht.

Ik zet deze twee argumenten natuurlijk niet voor niets bij elkaar. Ze worden vaak in een adem genoemd. Terwijl ze eigenlijk nogal tegenstrijdig zijn. Als het Poetin niet interesseert, blijft hij zijn gas gewoon verkopen. Als het hem wel interesseert en de gaskraan gaat dicht, dan hebben we hem geraakt. Dus waarschijnlijk gebeurt er gewoon wat poetin wil: de Spelen gaan door en iedereen is er. Hij zwaait wat, hij ontvangt wat ministers en Jacques Rogges, knikt beminnelijk, luistert naar hun bezwaren tegen zijn wet en denkt: Jullie zijn allemaal gekomen, stelletje mietjes. Poetin namelijk is een spierenfetisjist.

5 De Spelen moeten doorgaan en de sporters moeten allemaal een regenboogtruitje aantrekken. Op het ereschavotje moeten de winnaars van de gouden, zilveren en bronzen plak elkaar uitbundig tongen.

Dat zou ik een goed alternatief vinden. Ik kan me de zwartgehandschoende vuisten nog herinneren van een aantal zwart-Amerikaanse atleten. Opgestoken tegen het racisme dat in hun land nog altijd hoogtij vierde. De namen van de sporters en het onderdeel waarop ze uitkwamen voor hun bigotte land, zelfs het jaar van die Spelen kan ik me niet meer herinneren. Maar hun vuisten wel!

Dat zou een goede actie zijn. Maar zoals ik het Nederlandse en het internationale Olympisch Comité ken, zullen ze hun afkeuring uitspreken over de actie, niet over de aanleiding. Alweer zou dan het probleem mensenrechten alleen gelegd worden bij de mensen die last hebben van de schending ervan. Alweer wordt er dan gezegd: Los het probleem zelf maar op, wij gaan skiën.

Antalya Beach

6 ’s Lands wijs, ’s lands eer. We moeten ons aanpassen aan de wetten en gebruiken van het land waarin we vertoeven. Oftewel: 'waarom moeten die kloteflikkers altijd met hun handen (en andere onderdelen) aan elkaar zitten. Dat doen wij toch ook niet? Wij gaan in een Moslimland toch ook niet topless zonnen? We drinken toch ook alleen thee en zeker geen alcohol in Antalya? Nou dan!'

7 'Nederland moet niet meer het land zijn van het opgeheven vingertje', hoor je ook vrij veel als argument tegen een boycot. We moeten ons niet
bemoeien met allerlei buitenlanden, behalve dan als we er geld aan kunnen verdienen. Maar intussen is Nederland dat land al lang niet meer, zo het dat ooit al geweest is. Behalve natuurlijk als het vingertje gaat in de richting van gelovige moslims, dronken, banenstelende Oosteuropeanen, belastingontduikende, siëstavierende Zuideuropeanen, miljardenslokkende Eurofielen, feestende homo's, eeuwigzeurende joden en de buren, want die hebben planten in de volle grond en niet in de daarvoor bestemde lichtgrijze bakken.

Nederland is een land aan het worden (of misschien is het dat al veel langer dan ik denk) van vuilspuitende xenofoben, van haatdragende lamzakken, van finançofascisten. En vooral: van domoren.

---