L'homme dans la rue

Een jaar lang ongeveer hield ik een blog bij met de titel L’homme dans la rue. Het blog bestond uit steeds dezelfde foto van de omtrekken van een aantal mannenhoofden dat met onregelmatige maar trefzekere lijnen in witte verf op een Parijse trottoirband getekend was. Ik weet niet meer in welk straatje en de naam van de artiest heb ik nooit geweten.

L'homme dans la rue, Parijs, 2011

Als in een stripverhaal voorzag ik de hoofden van een tekstballon, waarin ik dan letterlijk teksten overnam van reageerders op de site NuJij.nl. Voor wie de site niet kent: NuJij.nl is de reactiepagina die hoort bij de nieuwssite Nu.nl. Op die site worden artikeltjes geplaatst die soms door de redactie zelf zijn gewrocht uit de berichten van persagentschappen, soms worden de artikeltjes (bewerkt) overgenomen van een andere site (een digikrant veelal). Maar ook lezers/gebruikers kunnen iets plaatsen of (met een korte inleiding) naar iets verwijzen. Op die artikeltjes kan dan op de site Nujij.nl worden gereageerd. En dat gebeurt dan ook. Een forum, dus.

Nu weet ik niet zeker of je een forum als Nujij tot de social media moet rekenen, maar vergelijkbaar is het er zeker mee. Ook hier kunnen mensen anoniem hun mening spuien. Er zit ook nog een soort redactie die reacties (achteraf) beoordeelt en indien gewenst verwijdert. Dat gebeurt met een wisselende voortvarendheid. Als de reacties op een bepaald artikel volgens de redactie de spuigaten uitlopen, sluit ze het ‘draadje’ tijdelijk of voorgoed.

Detail

De laatste tijd is er het een en ander te doen over het taalgebruik waarop men elkaar op social media bejegent. Een partijvoorzitter en een of andere dj hebben zich daarover uitgelaten. Ongetwijfeld zouden talloze min of meer bekende Nederlanders nog miljoenen duiten in het zakje kunnen doen.

In het blog L’homme dans la rue wilde ik de domheid en de onbeschoftheid van veel reageerders op NuJij aan de kaak stellen. Soms ook de onwetendheid, al vond ik dat eigenlijk geen goede actie van mezelf. Aan onwetendheid valt iets te doen, aan domheid niet. Domheid namelijk is de weigering verder te willen kijken.

Ik wilde niet zozeer de nadruk leggen op de inhoud van een bepaalde reactie. Het ging mij om de toonzetting. Het ging niet om de verkondigde mening, maar om de manier waarop die geuit werd. Maar natuurlijk liep dat wel eens dooreen.

De teksten nam ik steeds letterlijk over, compleet met speciale tekens en (soms ook speciale) spelling. In een niet gepubliceerd document bewaarde ik steeds de bron van mijn citaat. Ik noemde geen namen omdat het er niet om ging mensen voor schut te zetten, maar om een beeld te geven van de manier van ‘discussiëren’ die in Nederland (en elders) steeds gebruikelijker lijkt te worden: het veelal ongefundeerd, maar zo ongenuanceerd en bot mogelijk uitkramen van een mening. Een mening immers is vrij: ‘Ik mag zeggen wat ik wil en dus ook hoe ik het wil.’

In de periode van 4 februari tot 26 augustus 2012 heb ik 17 blogs gepubliceerd. Je kunt steeds vanaf het blog doorlinken naar het artikel op Nu.nl en naar de bijbehorende reactiepagina op Nujij.nl. Ik kreeg maar heel weinig lezers. En nog minder reacties. Deels omdat ik het blog alleen via mijn FB-pagina aankondigde. Maar dat was niet de reden ermee te stoppen. Dat was, dat ik er doodmoe van werd om steeds weer al die ongenuanceerde onzin door te moeten lezen en een keus te moeten maken wat nu de beste bagger was. Ik kreeg er een slecht humeur van.

Ik doe het dus niet meer. Ik kijk nog wel eens op NuJij, maar ik hoef nu alleen nog maar hoofdschuddend op het kruisje rechtsboven te klikken. En dat leeft een stuk prettiger.

Wie zich, ondanks deze uitgebreide waarschuwing, toch wil ergeren kan het blog hier bekijken.