Léon Werth

Als je over Père Lachaise dwaalt en niemand zoekt, vind je iemand anders. Zo gaat dat in het leven.
Goed, we gingen naar die onverbeterlijke begraafplaats met een missie. Die hebben we volbracht. En toegegeven, we bezochten daarna nog een aantal graven van mensen, gewoon omdat we toch in de buurt waren. Niet helemaal toevallig kwamen we zo bij het graf van Simone Signoret en Yves Montand en even later drie plaatsen rechts van die twee bij de zerk van Francis Lemarque (over wie een andere keer meer).
Maar verder dwaalden we en genoten van al het fraais dat Père Lachaise ook in het geval van een herhaling te bieden heeft. Zeker op een zonnige eerste mei.

Het was dus toeval dat we hem in het columbarium ontdekten: Léon Werth.
Léon Wie? Zullen velen nu misschien denken. Of: Léon Werth? De naam komt me bekend voor, maar waarvan ook alweer?

In 160 talen wordt de naam met een zekere regelmaat voorgelezen aan kinderen of gewoon gelezen omdat hij voorkomt in een boek dat ook voor volwassenen de moeite waard blijft. Léon Werth is de persoon aan wie Le Petit Prince is opgedragen.
Werth was zelf ook schrijver, maar ik denk niet dat hij nog veel gelezen wordt, maar dat hoeft misschien ook niet. Hij heeft zijn plaats in de eeuwigheid verdiend door een vriend te zijn.

« À Léon Werth.
Je demande pardon aux enfants d'avoir dédié ce livre à une grande personne. J'ai une excuse sérieuse : cette grande personne est le meilleur ami que j'ai au monde. J'ai une autre excuse : cette grande personne peut tout comprendre, même les livres pour enfants. J'ai une troisième excuse : cette grande personne habite la France où elle a faim et froid. Il a besoin d'être consolé. Si toutes ces excuses ne suffisent pas, je veux bien dédier ce livre à l'enfant qu'a été autrefois cette grande personne. Toutes les grandes personnes ont d'abord été des enfants. (Mais peu d'entre elles s'en souviennent.) Je corrige donc ma dédicace :
À Léon Werth quand il était petit garçon »