Helen Kane vs. Betty Boop et al

In de wereld van cartoon, comic en tekenfilm zijn er twee vrouwen van wie ik houd. De heftigste liefde geldt natuurlijk Adèle Blanc-Sec: ze figureert wel vaker in mijn schrijfsels. Ze beleeft haar avonturen in het Parijs van de jaren tien en twintig van de vorige eeuw. Het belangrijkste verschil tussen mijn twee idolen is wel dat Adèle de meeste van haar getekende tegenstanders weet te verslaan, maar dat de tweede zelfs mensen van vlees en bloed op de knieën weet te krijgen.
Die andere, eerdere liefde leefde later. Ze trad voor het eerst op in 1930 in een nachtclub voor dieren (we zien o.a. een aap in het publiek) waarin een stel katten een soort can can dansen en waarin zij (dan nog met hondenoren) voor het eerst haar Boop-Boop-a-Doop laat horen: Betty Boop. Die hondenoren zijn een restant uit de periode dat Betty de side kick was van Bimbo the Dog. Die rollen werden al gauw omgedraaid.

Bette Davis

Clara Bow

In de Nederlandse Wikipedia staat dat ze gemodelleerd is naar de filmster Bette Davis. Vooral de ogen van beide iconen zouden daar een bewijs voor zijn. Maar ik voel toch meer voor de Amerikaanse versie van het verhaal. Ik deel het (waarschijnlijke) zwak van de schrijver van het Nederlandse Wikipedia-artikel voor Bette Davis’ ogen, maar die vallen toch meer in de categorie ‘slaapkamerogen’, terwijl Betty Boops ogen vooral groot en rond zijn en ondanks de overvloedig gebruikte mascara iets onschuldigs houden.
 

Helen Kane met Helen Kane pop

Nee, het voorbeeld dat Grim Natwick van de Fleischer-studio voor ogen had, was Helen Kane. Ze was klein en een beetje gezet en ze zong met een hoog piepstemmetje. Haar signature-song was: I wanna be loved by you. Een van haar sterke kanten was het zogenaamde scat-singing : zingen zonder  woorden, met alleen maar klanken. Op het hoogtepunt van haar roem (rond 1928) werden er Helen Kane poppen gemaakt  en waren er Helen Kane lookalike-wedstrijden.

Er zijn nog heuse rechtszaken geweest om deze vreemde vorm van plagiaat. In 1932 namelijk vond Helen Kane dat de karikatuur die van haar gemaakt werd in het personage van Betty Boop haar toch al aflopende carrière op een oneerlijke manier beconcurreerde. Tijdens het proces werd gewezen op de gelijkenis van zowel Boop als Kane met een andere ster uit die jaren: Clara Bow. Fleischer beweerde uiteraard dat Betty Boop een product was van de fantasie van de medewerkers van de studio. Helen Kanes eis werd dan ook afgewezen.

Maar ze gaf nog niet op. Een jaar later namelijk mislukten onderhandelingen tussen Fleischer en een uitgeverij over een papieren comic over Betty Boop. Kane dacht in dat gat te kunnen springen met een strip over haar als de Boop-Boop-a-Doop-girl. Fleischer gaf toe aan de eisen van de uitgeverij en zo kwam er nu ook een Betty Boop Comic. Een tijdje bestonden ze naast elkaar, maar ten slotte moest Helen Kane ook hierin het onderspit delven.

Helen Kanes lijflied is voor de hedendaagse (wat oudere) mens natuurlijk vooral bekend in de uitvoering van een zo mogelijk nog groter icoon: Marilyn Monroe. Het videofragment komt trouwens uit Some like it hot, waarin Monroe de rol speelt van Sugar Kane(!)

Juiste verhoudingen

Parijs, 1 mei 2012

En zo komen we bij het ontstaan van dit blog. Toen D. en ik op 1 mei 2012 door Parijs liepen, zagen we hoe een man in de weer was met een poster waarop het hoofd van Betty Boop gemonteerd was op het lijf van Monroe. Iets stoorde me aan die poster. De verhouding tussen hoofd en lichaam klopt niet. Naar menselijke, Marilynse maatstaven is het hoofd veel te groot. Voor Betty Boop het lijf: haar hoofd beslaat altijd ongeveer een derde van haar lichaam, zoals te zien is op mijn eigen Photoshop-bewerking. Wat wil je ook: anders passen die ogen er niet in.

Een tijd geleden schreef ik een blog waarin ik een filmpje met Betty Boop plaatste. Dat blog ging over St. James’ Infirmary en ik plaatste onder andere de versie van Cab Calloway en zijn orkest.

Cab Calloway affiche

In dit filmpje verzorgt Cab Calloway (de Hi-de-ho man) weer de muziek. Het begint met Prohibition Blues, in feite een kloon van St. James’ Infirmary. We zien Calloway in een nogal typische stijl dansen. Daarna schakelen we over naar de tekenfilm met Betty Boop. Haar ouders blijken een Duitstalige achtergrond te hebben (de Fleischers waren Oostenrijkse Joden). Betty moet van haar ouders haar bordje leegeten, maar dat wil ze niet. Ze wordt zo gek van haar vaders preek dat ze besluit samen met haar hond Bimbo van huis weg te lopen. In een grot ontmoeten ze Cab Calloway, dat wil zeggen ze zien en horen de geest van een walrus die Minnie the Moocher zingt (scat) en danst als Cab Calloway. Alsof dat nog niet eng genoeg is, verschijnen er even later een heks en een aantal duivels. Betty en Bimbo (en de walrus en nog veel meer wezens) vluchten. Ze komen thuis aan. Bimbo duikt in zijn hondenhok en sleept dat aan de ketting mee tot ver achter de horizon. Betty duikt in haar kamertje onder de dekens en is blij dat ze Home Sweet Home is. Helen Kane: scat singing, I wanna be loved by you en Boop-Boop-a-Doop. Alleen via anderen is ze nog bekend. Het lijkt verdorie wel een samenzwering.

Om haar postuum nog enigszins te eren staat hier nog I Have to Have You uit 1929 dat ik op Youtube vond.