Sommige dagen moet je afsluiten met muziek. Vandaag begon traag, wakker worden op de snelweg, o, ben ik al hier. Stoppen bij een tankstation, broodje kopen, want ontbijt vergeten. Acht uur op mijn werk. Geen vergadering, dan maar puntjes op de i van enkele lessen. Klein peptalkje met leerling. Om negen uur komt de bijleskandidaat niet opdagen. Buiten sigaretje roken. Binnen kopje koffie. Nog meer puntjes op de i. Kort praatje met collega bij het kopieerapparaat. Toetsen voor het derde uur. Nog maar een sigaret. Gesprek met een toevallig passerende ouder. Mok koffie mee naar het lokaal. Overtollige puntjes van de i gehaald.
Lessen. Meestal leuk, geven energie.
Dan komen de berichten binnen. Leerling heeft zichzelf in de problemen gewerkt. Puberale dommigheid. Gevolgen niet te overzien. Dat vreet. Je kent de leerling. Je weet dat het eigenlijk een goeie knul is. Maar wat hij deed is erg, heel erg. Je weet dat anderen waarschijnlijk schuldiger zijn dan hij, maar verdient de behandeling die hem te wachten staat. KUT.
De zaken worden voorlopig afgehandeld, meer kan er niet gedaan worden op dat moment. Andere leerlingen moeten ook aandacht. Jammer genoeg is ook nu de aanleiding negatief. Je doet bozer dan eigenlijk nodig is, goed is. Terwijl je tegelijkertijd weet dat het zonder die overdreven boosheid alleen maar verder gaat. Sommige mensen verstaan alleen harde taal, lijkt het wel. En zelfs die niet.
Thuis komt geval een weer aan de orde. Gesprekken, telefoontjes. Mailen. Gedoe. Te veel tussen de bedrijven door aandacht voor Lief. Het begint te malen in het hoofd. Ik wil schrijven, maar het verhaal waaraan ik bezig ben, is ver weg. Te ver weg. Hoewel het belangrijkste beeld eruit nog tastbaar, voelbaar is als een diepe snee in het voorhoofd.
Ik zit in de keuken en rook een sigaret. Mijn Ipad bij me en oordopjes. Even Anouk, de oude krakers Nobody's Wife, R.U. Kidding Me. Lang geleden en dus genieten. Dan wat zwerven. Op zoek naar het nummer van deze dag. Edie Brickel. Vaak wel, maar nu niet. Dayna Kurtz, Day of Atonement lijkt het te worden, maar ik denk dat het eigenlijk niet een van mijn persoonlijke klassiekers moet zijn. Hoewel? PJ Harvey en Björk spelen met Satisfaction de tranen in mijn ogen. PJ Harvey. Die hoort bij de stemming. Het album White Chalk. Fragiel en licht creepy.
Maar door het woord 'fragiel' denk ik weer aan Meret Becker (door haar albumtitel Fragiles). Daardoor vooral aan de magnifieke Tom Waits-cover Jockey Full of Bourbon (met Ars Vitalis).
Maar ik sluit toch maar af met die andere cover. A Day in the Life. Niet door de Beatles, maar door Burdon & War. Dan krijgt de dag het einde dat hij verdient.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten